ఆవలి అంచుకు మొదటి అడుగున కృష్ణయ్య కు సమర్పణలతో

ఆవలి అంచుకు మొదటి అడుగున కృష్ణయ్య కు సమర్పణలతో

కృష్ణాష్టమి కు దేవదేవుడి కి ------ చివరి అంచున.... ప్రయాణపు మొదటి అడుగున నిలిచిన యాత్రికురాలి గా మారే క్షణం లో ఆలోచనలను నైవేద్యం గా .

జీవితం లో లెక్కలేని ఆటు పోట్లను ఎదుర్కొని ప్రయాణపు ఆఖరి మజిలిలో నిలిచిన నాకు, ఈ తుది లేఖను రాయటానికి హృదయం పగిలి ముక్కలయిన రక్తాశ్రువులే తోడవుతున్నాయి సఖా.... ఏ మనిషికైనా జీవిత ఆఖరి చరణం లో అసహాయత, అహంకారం రెండిటిని వదిలేసి.. చెలికాడా నీవు తప్ప అన్యధా శరణం నాస్తి అని నిన్నే వేడుకోవలసి వస్తుందేమో.... అది అసహాయత అనవచ్చేమో, కాని అసహాయత ప్రతిఫలం ఆశించి, అది సాధించలేని అశక్తత తో కలిగేది.... ఇప్పటి ఈ క్షణాన, ఇక భౌతిక కోరికలేవి నా దరి దాపులకైనా రాని ఈ ఘడియ లో నే నిను వేడేది, " నా పుట్టుకనే నీది చేసుకున్న నా ప్రాణ సఖా..... ఈ నిరంతర యాత్ర లోని వేదనను, ఆనందాలను ఇంకొక్కసారి మననం చేసుకుని, సమీక్షించుకోవాలని వుంది" అనే. నా అంతరంగాల ఆంతర్యాలు నీకు తెలియవని కాదు...... ఆ అంతరాగాన్ని.... ఆంతర్యం లోని కోరికను సృష్టించింది నీవైనప్పుడు, దానినే నీకు తిరిగి మనవి చేయటం ఈ అంత్య క్షణాలలో నాకు కలిగిన సంధి ప్రేలాపనే కావొచ్చు, ఐనా ఈ రోజు ఇలా మొండి తెగువ తో నీ ముందు నీకు తెలిసిన దానినే నీకు తేట తెల్లం చేయాలనే ఈ కోరికను మన్నించి .....ఈ లేఖ పూర్తవ్వక ముందే నా ఆత్మ ను నీ పాదాల చెంత సుగంధభరిత పూరేక గా చెయ్యక, నా మనసును బిగ్గర గా ఈ రోజు నీకు నివేదన చేసేంత వ్యవధినివ్వు.......

నీ సృష్టి లో ప్రతి జననానికి మరణానికి ఒక కారణం, ఒక వుద్దేశం నిర్దేశింపబడుతుంది అంటారే... మరి నన్ను ఏకారణానికి వుద్దేశించి సృజించావో ఇప్పటికైనా...... నీకైనా అర్ధం అయ్యిందా........? ప్రపంచానికే ప్రేమను పంచి ఇవ్వగలప్రేమ మూర్తి వే... నీ ప్రేమ కోసం నన్ను జీవితమంతా వేచి వుండేటట్లు చేయటం న్యాయమా.... స్త్రీ మనసు కుసుమకోమలమైనది... అది నిరంతరం ప్రేమాన్వేషి... కాని ప్రేమ ఒక్క స్త్రీ పరమేనా... దానిని సృజించి పంచి ఇవ్వగల పురుషుడిసొంతం కూడా ఐనప్పుడు, అతను మాత్రం ప్రేమాన్వేషి కాదా... జగాన ప్రతి క్షణాన బిడ్డగా, సోదరుడి గా, స్నేహితుడి గా, భర్త గా, తండ్రి గా రకరకాల పాత్ర లలో అతను మాత్రం ప్రేమాన్వేషి గా మారడా.. మరి మాకే ఎందుకు ఆ పేరు? అది కూడానీ విలాస వివరాలలోని ఒక భాగమా... ఈ అసమానత్వపు వెతుకులాటల సమీకరణ లో నేనెప్పుడూ శేషం గానేమారేనెందుకు.......??

చిన్నతనానే నేనెవరో నాకు తెలియకుండానే.... నా పైన కమ్ముకున్న నీలి మేఘమై... నా హృదయాన వర్షించిన వంశీనాదమై.........నన్నావరించుకున్న నీలాకాశ శూన్యమై జీవితాన ఒంటరి పధాన్ని ప్రేమతో కలబోసి సూచించావు. నేనేఅర్ధం చేసుకోలేని దాననై, అనేక రూపాల ప్రేమ ప్రలోభాలకు లోనై, నేను నిర్మించుకున్న దారుల వెంట పరుగెత్తేను. అలాపరుగెత్తటం కూడా నీ మాయలోని భాగమా మోహనకృష్ణా....... పరుగెత్తి తగిలించుకున్న దెబ్బలను చూసుకుని ఈక్షణాన నవ్వుకోగల విజ్ఞత నీ దయేనా......! సమస్తం నీ పాదాల దగ్గర అర్పణ చేసి, కర్మ నాది కాదు, కర్మఫలం నాదికాదు అని వదిలెయ్యగల ధీమా, కొడిగొట్టిపోయే ముందు వెలుగు జిలుగులా?

బాల్యాన నా ఆట పాటలలో ఒక బొమ్మవై, నాతో నిరంతరంసంచరించే బాల్య స్నేహితుడి గా నీ రూపు చిరపరిచితమేనాకు.... తాయిలాల దాచిన మధుర తీపిదనం... ఆటలలోనిఅమాయకత్వం.... నిదుర కళ్ళలో సుఖం.... వానపొద్దు నీటిబుడగల పై తేలిన నవ్వురవ్వల వరాల వెన్నెల లో నాతోసదా సంచరించిన మువ్వల రవళులు నీవే కదా.. యవ్వనాన కోటి ఆశల మైమరుపుల కళ్ళ మీదకుశీతాకోకచిలుక లా వాలిన జిలుగుకలల రూపానివై, నాతోప్రేమ బృందావనాన సంచరించిన కృష్ణయ్యవు నువ్వే కదా.... రాధ గా నేను నీకు అర్పణ చేసుకుని నేను నువ్వులో ఒకభాగమనుకున్నప్పుడు, చిలిపినవ్వుల మానసచోరుడివై నాతో కలసి పక పక లాడిన యదువంశసుధామణి వి నువ్వుకాదూ......?


నీ రూపును.... మదిన, జీవితంలో నిలుపుకుని నీ తోటి సరాగాలను కోటి కలలు గా కనులలో దివ్వెలుగా నింపుకుని, నీముంగిట పూచిన పువ్వై మారాలనుకున్నప్పుడు నువ్వేనా.......... ఆనతిచ్చి, నా జీవితసహచరుడిగా మారి నా కలలోకి, కౌగిలిలోకి వచ్చావు....... నా గుండెలోని కేశవుడివై, ఆ పైన నా వొడిలో బాల కృష్ణుడివై నిలచావు.!!!!! మధ్య వయసుతడబాటులలో సంసార రధ చక్రాల కింద నలిగిఫొకుండా చేయూతనిచ్చినా దుఃఖంలో నేనున్నాని వూరటనిచ్చింది నువ్వేకాదా.!!! వృద్ధాప్యాన వొణికిన కాళ్ళ వూతమై, మానసిక చాంచల్యం రాకుండా వెన్నంటి కాపాడిన నేస్తానివై నదయామయుడివి నీవు కాదు.... ఐనా కూడా... ఇన్ని రూపాలలో నువ్వు నాతో వున్నా ఎందుకీ అసంతృప్తి.....? ఏక్షణానా....... నువ్వే అది నువ్వే అని నేనెందుకు ప్రామాణికంగా గుర్తించలేక పోయాను? నీ నీలి క్రీనీడలో నువ్వుండిఎందుకు దోబూచులాడేవు?

ఎందుకు ఈ క్షణాన సమీక్షలో విజయాలతో పాటు నా అపజయాలు పక్క పక్కనే నిలబడి నన్ను పలకరిస్తున్నాయి.....! ఎందుకంత గా దుఃఖం నన్ను కలవర పరిచి వశపరచుకుంటోంది.... నా ఆరాట పోరాటాలు నన్ను నన్ను గానిలవనీయకుండా ఎగసిన సముద్రపు అలల నురగలలో కలసి, తీరాన్ని ఢీకొని ఎన్నటికి తడి ఆరని వొడ్డునఇంకిపోయాయి? ధర్మాన్ని నిర్వర్తించానన్న నా గర్వం, నాజీవితం లో ప్రముఖ పాత్ర వహించిన నా విజయ నికేతనపుబావుటాల రెపరెపలెందుకని సంతోషాన్ని కలిగించలేక పోతున్నాయి? నేనాచరించిన ధర్మం, సమాజపు గూడు బండినిభుజస్కందాలపై మోసిన ఆ వొరిపిడి గుర్తులు అంత వెగటు పుట్టిస్తున్నాయే? నే గెలిచిన తీరాల గుర్తులకంటే నేవిలపించిన క్షణాల వూహలే నెమ్మదిస్తున్న నా శ్వాస కు హాయి కలిగిస్తున్నాయే?

ఈ క్షణాన నావి అనుకున్న నా భందాలేవి నన్ను కట్టి వుంచలేక బోలు గా ఐపోతున్నాయే...... నాకోసం అంతుతెలియని స్వర్గలోకాలేవో వున్నాయన్న తలపు కంటే, నీ తోడు నాకుంటుందని, నా చేయి అందుకుంటానికి నువ్వు వేచివున్నావన్న వూహ ఆఖరి క్షణం లో కూడా బలాన్నిస్తోంది... అంతలోనే నా పాపపుణ్యాల ఫలితాలేవో నన్ను నీకు దూరంచేస్తాయేమో అనే చింత పట్టికుదిపేసి నా ఆత్మను ఇంకా క్షోభ పెడుతోంది... ఒక మహా యజ్నానికి సమిధ గామారానా......!!! మానవ జీవిత హోమానికి నా వంతు తర్పణం నేను వదిలానా.......? ఈ పూర్ణాహుతి లో నామనఃశరీరాలు ఆహుతి అయ్యే సమయం వచ్చిందని అర్ధం అవుతోంది.... ఈ క్షణాన జీవితాన్ని పరామర్శించి మరొక్కసారి దాని తప్పొప్పుల గురించి హెచ్చరిక చేసి రావాలనుంది... కాని ఎందుకు? సాగి పోయే కాల గమనం లో అనంతమైనకాళిందిలా నువ్వే మారి.... కాల నాగువై... కృష్ణ వర్ణమై.......నను కమ్మేసే ఈ క్షణాన ఆ పలకరింపుల చిలకరింపుఅవసరమా.....

విజయం వికట్టహాసం చేసినా, ఓటమి చిరునవ్వుతో వోదార్పును ఇస్తున్నా, అన్నిటికి అతీతమైన ఈ మరణ శయ్య మీదనా ప్రాణ సఖా... నా జీవన దాతా.... నిను నేను ఒక కోరిక కోరదలచుకున్నా..... నాకు మోక్షమొద్దు... మోక్షమంటే ఆత్మపరమాత్మ తో కలసిపోవటమే అంటారు కదా, నేను ఇక ఏమాత్రం నేనుగా లేకుండా నీలో లీనమవ్వటమే మోక్షమైతే.... ఆ వరాన్ని నాకు నువ్వు ఈ జన్మ మొదటిలోనే ప్రసాదించావు... నీ అనంతమైన దయతో, ప్రేమ తో నను వీక్షించావు... అందుకే నాకు ఇంకో జన్మ కావాలి... ఆ జన్మ లో నాకు ఒక ఘడియైనా నిను నిను గా గుర్తించి, నేననే అస్తిత్వాన్నికోల్పోయి నీలోని భాగమని గుర్తించే విజ్ఞత ప్రసాదించు. ఆ క్షణపు ప్రశాంతత నా జీవితాంతమూ తోడై మోక్షమనేఅనుభవం ఒక జీవితకాలం మొత్తం నేను అనుభవించాలి... నేను అనే అస్తిత్వం వుండగానే నీలోని నా సమర్పణను నేనుఆనందించగలగాలి. ఇదే నా కోరిక... అహంకారాన్ని అతిక్రమించగల జీవితాన్ని ఇవ్వు... మృత్యువుతో అంతమయ్యే అహంకారం, మోహం కాదు... జీవితం లోనే వాటిని అణచి నీలో కలసి పోగల జ్ఞానాన్ని ఇవ్వు నా జీవనప్రియ మిత్రుడా...

ప్రపంచంలోని సుఖ దుఃఖాలన్ని నా కోరిక మేరకు నా పైకురిపించిన దేవదేవుడిని ఈ జన్మ తో భందాలు తెగిపోయేక్షణాన కోరే అంతిమ కోర్కె ఇది. ఈ కోర్కెతో నా శ్వాస నుమందగించిపోని.... నీలాల కృష్ణవర్ణం నా కనుపాపలలోనిలిచిపోనీ.... అనంతమైన మురళీనాదం, ఈ జగాన్నంతానింపివేసే మధుర గానం నా వీనులకు ఆఖరి గొంతు గావినిపించనీ...... ప్రపంచాన్ని నింపి వేసే మనోహర రూపాన్నినా మనో ఫలకం పై వేసే ఆఖరి ముద్ర గా వుండనీ... భావితరాలకు జయం జయం... వంశీకృష్ణునిమోహనగీతాలాపనల ఓం శాంతి... ఓం శాంతి.... ఓం శాతి.. సర్వేజనాః సుఖినోభవంతు....

పాత తోటలో కొత్త పాట ల చిగురొకటి పలకరించిన వేళ...

జూన్  నెల కౌముది లేఖ

పాత తోటలో  కొత్త పాట ల చిగురొకటి పలకరించిన వేళ...

నువ్వు తలపుకొస్తే నిద్ర దరికే రాదు.... నిద్ర దరికొస్తే మాత్రం పోటి గా కలల తో కలవర పరచటానికి పరుగెత్తుకుని వచ్చేస్తావు నీకిది న్యాయమా నల్ల పిల్లా.... విశ్రాంతి తీసుకో అంటావు అమాయకం గా కళ్ళార్పుతూ....నీ మాట ను జవదాట గల వాడా ఈ సత్యాపతి అని విశ్రాంతి తీసుకుందామనుకుంటే నీవూపిరి వెచ్చగా బుగ్గల మీద, నీ చేతిలో ఈకేమో చెవిలో గిలి గిలి పెట్టేస్తుంటే పెద్ద గా నవ్వుతూ లేచేను............. దొంగ దొరికిందని చెయ్యపట్టుకోవటం కోసం చాపిన చేతి ని పడమటి దిక్కునుంచి పాకి వస్తున్న పువ్వుల పరిమళం తాకి పరామర్శిస్తే.... బుగ్గ మీద చిరుగాలి నీ పిచ్చితనమే కాని ఆమె ఏది...... ఇక నీ దగ్గరకు రానివ్వనంత దూరం పంపేసేవు గా అని చిటిక వేసి చెప్పి వెళ్ళి పోయింది... 

చిరు వెలుగుల కు, మత్తిల్లిన చీకటి తెరలకు వారధి గా ఎక్కడో అప్పుడే కోడి కూస్తోంది. ఇక ఈ రోజు కు నిద్ర చాలు లే అని మన ఇంటి వెనుక వేప చెట్టు పూత పలకరిస్తూ ,ఏది తువ్వాయి తో పాటు గా పరుగులు తీస్తూ కనపడేది గా ఇక్కడే, ఎక్కడ నీ గుండె సవ్వడి వినపడటం లేదు అంటోంది ఏమి చెప్పను..... నా వెర్రి తనం వేయి పడగలై నన్నే కాటేసి నాకిచ్చిన శిక్ష ఈ ఒంటరి తనమనా..... ఇక ఎప్పటికి కలవని రహదారుల వెంట పరుగులెత్తే అడుగుల సవ్వడి క్షణ క్షణానికి దూరమే అవుతుంది కాని కలిసి సాగే పదాన్ని కర్కశం గా విడగొట్టిన నా మది కి,  ఈ తోట కు ఎప్పటికి రాదు అనా..  ఈ పొద్దుటే ఇలా నిన్ను మది పలవరించటం తో మొదలయ్యిన రోజు ఇంకెన్ని మంచి తలపులను తీసుకు రానుందో కదా ..... 

అమ్మమ్మ వాళ్ళ తరమే హాయి అనుకుంటా... ఇన్ని సంఘర్షణ లు వుండేవి కావు అందినదానితో జీవితాన్ని అనుసంధానించుకుని తృప్తి గా బతికే వారేమో   ఏమోలే వాళ్ళ మనసుల్లో ఏమి వుండేదో వయసు లో వున్నప్పుడు మనకు తెలియవు కదా..... మన తరువాతి తరాలకు మనం కూడా, బోసి నవ్వులతో మీకు లా కాదు మేము, హాయి గా వుండే వాళ్ళం అని చెపుతామేమో. నేను నేను అనే లాజిక్ ఎక్కువ అయ్యే కొద్ది మనం అనె అనుభందానికి దూరమవుతున్నామా? అసలు ఏ మనిషి కైనా ఆనందం గా వుండటానికి కావలసిన మూల సూత్రమేమిటో ఆర్కిమెడీస్ సూత్రాలకు మల్లే వాటిని కూడా చిన్నప్పుడే పుస్తకాలలో ఫాఠ్యాంశాలు గా పెట్టి చదివించి బుర్రలోకి ఎక్కిస్తే ఐనా అందరికి అర్ధం అవుతుందేమో.  

ఎందుకు నీ వెర్రి తనానికి అందరికి కలిపి అంట గడతావు నీ సంగతి చూసుకో ముందు తరువాత అందరి గురించి ఆలోచిద్దువు అంటావా... అనవు నువ్వు..... నువ్వు మాట్లాడవు చాలా సార్లు నీ కళ్ళే మాట్లాడతాయి. నీ కళ్ళు చెప్పిన సంగతులను అన్వయిస్తే.... వుహూ అన్వయించగల శక్తే నాకు వుంటే ఎన్నో కావ్యాలను, ఎన్నో జీవిత పాఠాలను రాయగలిగే వాడిని.... ఇలా అశక్తుడినై పూర్తి గా వోడి పోయి ఎక్కడో పలికే నీ గుండె చప్పుడితో శృతి కలపాలని ఆశ తో పిచ్చి పదాలను కూర్చి లేఖ చేస్తానా.... 

ఇలా సాగే నా ఆలోచనల తీరుకు నాకే వెర్రి లా అనిపిస్తుంది ఒక్కోసారి అంటే, చందు "వో నీకు ఇప్పుడు అర్ధం అయ్యిందా నాకు ఎప్పుడు అనుమానమే రా,ఎందుకు కలిసేవో తెలియని ఒక విచిత్ర భందం ను ఇలా తలచి వగచే నీ మతి చలనం మీద " అన్నాడు, ఎంత సేపో నవ్వేను చందు మాటలకు. నిజమే జీవితం లో ఒక అధ్బుతమైన ప్రేమ తటస్థించక పోతే ఎవరికైనా ఎంత చెప్పినా ప్రేమ గొప్ప తనం అర్ధం కాదేమో.. ఆ మాట అంటే మొన్న రాత్రి జరిగిన చర్చలలో శ్రీధర్ వొప్పుకోలేదు. ఏ బంధానికైనా దాని గొప్పతనం అది నువ్వు కల్పించుకున్న విలువ ను బట్టీ వుంటుంది. దానంతటకై ఒక విలువ అంటూ దేనికి ప్రత్యేకం గా వుండదు...  ఏమో ఇంకో అధ్బుత ప్రేమ నీ కోసం ఎదురు చూస్తోందేమో,  ఒక ప్రేమ కాని, స్నేహం కాని లేదా ఒక పరిచయం కాని అధ్బుతమని ఎలా తోస్తుంది చెప్పమని అడిగేరు. కావాలంటే పుట్టుక నుంచి జరిగిన ప్రతి సంఘటన ను విశ్లేషించి చెప్పమని అడిగేరు. మొన్న రాత్రి అసలు ఆ చర్చే బలే తమాషా గా మొదలయ్యింది. నువ్వు వుంటే అరుగు మీద చలి గాలికి కొంగు లాగి బిగించి మోకాళ్ళను కడుపులోకి లాక్కుని కూర్చుని వూయలలూగుతూ నవ్వుకుంటూ వినే దానివేమో. 

ఎలా చెప్పాలో అర్ధం కాలేదు పద్యాలను యతి ప్రాసలతో గణ విభజనలతో మాత్రలతో లెక్క కట్టినట్లు, అనుభవాల మాలికను విడగొట్టి...లెక్క చూసి ఏది ఆగినా జీవితమగదు కాబట్టీ గతం ను గతించిన కాల జతి లో కలిపి నూతన ప్రవాహ కేళి కై వేచి చూడు అదే జీవితం అంటే నేను ఒప్పుకోలేదు.. వీటన్నిటీని మించి ఏదో వుంటుంది, అది ఏదో...... ఏమని చెప్పాలో ఎలా నిర్వచించాలో తెలియటం లేదు. మనసు కూడా మాట విననని ఎన్నెన్నో జ్నాపకాల గుత్తులను విరగ పూయించి చెపుతోంది. 

ఇన్నాళ్ళ తరువాత...వుహు....ఇన్నేళ్ళ తరువాత కూడా అదమలేని నా గుండెల విలాప గీతం, స్వయంకృతాపరాధ రాగం లో.... వొంటరైన జంట చకోర తాళం లో నిను తలుస్తుంటే.... నీవెక్కడున్నా ఇది నిను చేరాలని... నీ తలపుల చాటున మిగిలిన నా జీవన శ్వాసను పలకరించాలని ఆశిస్తూ.......

నీ వాడు.

ప్రియ నేస్తం,

నీ రూపు... నీ మాట.... నీ అడుగు..... గత జన్మలోని బంధమల్లే మసకేసి పోతోంది కంటి చెలమల మధ్య కనుపాపలో. జారనివ్వు మిత్రమా, కిందకు జారిన ప్రతి చుక్క నీకిచ్చే నీరాజనమై నా గుండెలోని నీ జ్ఞాపకానికి హారతులెత్తుతోంది..

రోజు రోజు కొక రాగం పలకరించే ఈ ఉదయం... ఉదయానికే ఒక హాసం ప్రకృతి పరిచిన పూల వనం.. వనాల విరిసిన సంగీతం విరించి ఇచ్చిన అదనపు బహుమానం.... బహుమానాలన్ని ప్రోది చేసి గుచ్చి ఇచ్చిన సూత్రం ఈ ఉదయాన నా కృష్ణయ్య మధుర దరహాసపు ఆనవాలు నిచ్చే అక్షరాల భావం. భావాలన్నీ కలిసి విరిసిన సుమధుర సువాసనల సరాగం పంచుతూ ఈ రోజు పొద్దుటే నీ తలపొకటి వాలి వడలి పోయిన తోటలోకి నవవసంతం ఆకాంక్షించే రామచిలుకలా వాలితే అది అనునిత్యం సాగే నీ నామ జపమనుకున్నా కాని కాదు అది నువ్వు నాకొరకు పంపిన జ్నాపికల జలధారల జలదరింపు అని ఇప్పుడే ఈ క్షణానే వచ్చిన నీ జాబు చెప్పింది.. 

ఎన్నాళ్ళకు ఎన్నేళ్ళకు ఒక మాట... ఒక తలపు.... ఒక పిలుపు మనమున్న ప్రేమ రాజ్యం నుంచి నాకొరకొచ్చింది.. నిన్న మొన్నటి విషయమల్లే గతించిన జ్నాపకమొకటి సజీవమై ఎదుట నిలిచిన క్షణం, ఎదురు చూసిన జన్మ జన్మ ల భంధం ఎదుట నిలిచి పలకరించిన క్షణం.. ప్రతి క్షణమొక యుగమైన ఈ కాలమంతా ఒక్క సారి ఘనీభవించి ఎక్కడ మన కధ ఆగిందో అక్కడే తిరిగి కాలం మొదలైనట్లనిపించింది. 

ప్రేమ అన్న పదమొక సుస్వర నాదమై నా జీవితాన్ని వెలిగించిన రోజులను నేను మరవగలనా... మన ప్రేమ ఎంత నిజమో, మన అనుభందమెంత సత్యమో, ఆ పైన నీ అపనమ్మకపు నీలి నీడల మేఘగర్జన అంతే నిజం.. అపస్వరాల సాగిన మన ప్రణయ రాగం ఒక్క సారి గుక్కపట్టి ఆగిపోవటం అంతే సత్యం. ఒక్క సారైనా ఆగి ఆలోచించినా.... మన అనుభందపు ఆనవాలు అంచైనా చెప్పేది నీకు నాగురించి. బాసల వూసులతో నిండిన నాకంటి వెలుగును ఆర్పేసి నన్ను అంధురాలిని చేసేక... ఇక నా కళ్ళు  ఏ ప్రణయ కావ్యాలను రచియించగలవు.. ఇక అవి ఏదూర తీరాలకో చేరిన సుధా మాధురి స్వరాన్ని వివరించగలవు చెప్పు....... 

నేను నేనన్న సామ్యమో... సాధనో నిను నిరంతర యాత్రికుడను చేస్తుందేమో కాని ప్రేమ అన్న పదమే ఆ మార్గం లో గమ్యాన్ని చూపించే సాధనం. నేను నేనన్నావు నీ ప్రేమ గొప్పన్నావు.. నీ తోడు గా నడిచే నీ నీడ నల్లదనాన్ని వక్రించావు.... అందులోని చల్లదనాన్ని నిరసించావు మళ్ళీ ఈ రోజు గొప్పదైన నీ తర్కం తో వెలకట్టిన అనుభందాల విలువలను వెనక్కు తిరిగి అడుగుతున్నావు.. వదిలిన చోటనే వెతికే నా వెర్రి నేస్తమా సాయంసమయపు నీ నీడ... ధీర్ఘమై మునిమాపు వేళ గోధూళి చాయల మిళితమై పోయింది చూడు..

అధ్బుతాలను అనుభవాలను త్వరితం గా మారే లోక ప్రమాణాలతో లెక్కకట్టే నీ మిత్రుల సాహిత్య గుభాళింపుల వనాలలో ఈ గరిక పువ్వు పూచే అధ్బుతం.. ఈ కొండమల్లె కు పట్టిన పరిమళం ఆఘ్రాణింపుకు రావులే.... వదిలెయ్... 

మూసుకు పోయిన ప్రేమ రహదారుల వెంబడి సాగుతున్న వొంటరి పాంధుడు తన అడుగుల కింద నలిగి ధూళి లో కలిసిన చెలి హృదయపు ఆనవాలు తెలుసుకుని గురుతు వెతికి వచ్చినా.... మరణించిన ప్రేమ తోట లోకి రాని వసంతాల వలపు పాట పునర్జీవన రాగాలతో కలిపి ఆలపించినా, అనంత వాయులీనాలలో లీనమైన ఆత్మ అంతు చిక్కని ఆవలి అంచుకు ఆవలకు చేరుకున్న క్షణం వెనక్కి తిప్పి జీవ ధార తో నింప గలదా... ఆ శక్తి కృష్ణయ్య ప్రేమ కు వున్నా అందుకునే ఆశక్తి ఈ రాధమ్మ కు వుందా.....

పుట్టినూరు.. పున్నమి నవ్వులు.. పులకరింతల పువ్వులూ...

మే నెల కౌముది లోని వుత్తరం 
పుట్టినూరు.. పున్నమి నవ్వులు.. పులకరింతల పువ్వులూ...

కన్నతల్లి పుట్టిన వూరి రుణం ఎంత అయినా తీర్చుకోలేనిది అంటారు.. అటువంటి పుట్టినూరుకు రాసిన ఒక వుత్తరం

అమ్మా,

ఎలా వున్నావు? నీ బిడ్డలు నిను వదిలి పోతున్నారని దిగులు తో గుండె ఘోషను సాగరుడికి పంచి, వున్న బిడ్డల ముద్దు మురిపాలను వెన్నెల నురగ గా మెరిపిస్తున్నావా???? తాటి తోపుల గాలిని మొగలి పూల దొన్నెలలో నింపి పారిజాతాల సొగసులద్ది కృష్ణమ్మ నీలాల కురులకు విరి మాలలల్లి.. ఎన్నెన్నో జాతీయ వుద్యమాలకు బాసట గా త్రివర్ణ పతాకాన్ని ఎగరవేసిన యోధుల కన్న తల్లి వై వున్న నీకు దిగులెందుకమ్మా.. నీ గుండెల మీద ఆడుకున్న మాకు  నీ తలపు గుండెలో ఎప్పటికీ బాల్యాన్ని పలకరిస్తున్న వెన్నల వాగంటి నవ్వు లా సమ్మోహన పరుస్తూనే వుంది.. నిన్ను వదిలి ఎన్నెన్ని క్రోసుల ఎన్ని బారుల ఎన్నెన్ని సముద్రాలు దాటి ఎక్కడెక్కడో తెగిన ముత్యాల సరాల తుంపులమై వున్నా నీ గుండెలోతుల మొదటి గా మెదిలిన మెరుపుల స్వచ్చత మర్చిపోలేదమ్మా...

యోజనాల కావల ఒంటరి రాత్రి ఆకాశం లోని నిండు చందమామ ను చూస్తూ ఆ వెన్నెల వెలుగులు మెట్టిన వూరి నేల ను అమృత ధారలలో ముంచుతున్న క్షణాన, ఈ సుధ లు నిన్న రాత్రి మా వూరి మీద కురిపించి ఈ పూట ఇటు వచ్చి వుంటాడు కదూ ఈ సుధాముడు అని అనిపిస్తే అతని మీద ఎంత ప్రేమ పొంగుకు వస్తుందనుకుంటున్నావు.. అమ్మా నిన్ను వదిలి ఎన్నేళ్ళు ఐనా నిన్ను తలచుకుంటే ఒక్కోసారి మనసు నిన్నో మొన్నో నే నిన్ను వదిలి వచ్చినట్లు బెంగేస్తుంది.. సముద్రం మీది వాన లా దుఃఖం అలలై మూసిన కనురెప్పల వెనుక ముత్యాల ను పేరుస్తుంది...

ఇంకా నిన్న కాక మొన్న స్కూల్ బేగ భుజాన తగిలించుకుని రివ్వున బాణమల్లే గోపాలం గారి దొడ్లో బాదంకాయల కోసం పరుగెత్తిన జ్నాపకం... పున్నాగ పూల ను స్కూల్ బేగ్ నిండా నింపుకుని ఇంటర్వెల్ లో జడలల్లిన పులకరింత... మూసేసిన పెద్ద గేటు లోనే అరతెరిచిన చిన్న గేటు ను చప్పుడు రాకుండా తోసి చంద్రకళ వాళ్ళ దొడ్లో ఎవ్వరికి కనపడకుండా శివుడి పూల చెట్టు వెనుక చేరి చేసిన తాటాకు బొమ్మలు... అమ్మ చీర ముక్క నుంచి చేసిన ముఖమల్ చీరలు... పీలికల జడలు.. దసరా కు శక్తి గుడి సెంటర్ లో శక్తి పటాలను ఎత్తే ఆచారిని హీరోలా చూసిన  సంభ్రమం... మా పేట శక్తి పటం గొప్పదంటే కాదు మాది అనే చీమిడి ముక్కుల తగాదాలు.. టీచర్స్ డే కు రామచంద్ర రావు మేస్టారు కు హిందూ న్యూస్ పేపర్ వక్కపొడి పేకేట్, సులోచనా టీచర్ కు గులాబి పూల గుత్తులు గిఫ్ట్ లు గా ఇచ్చిన బడాయి పోకలు... ఇవి అన్ని నీతోటి నా అనుభందానికి అద్దిన చెక్కెర తునకలు కాదూ???

పూల నరసయ్య ను బతిమాలి తెప్పించుకున్న మొగలు పొత్తు లోని ఆకు వొకటి అమ్మకు తెలియకుండా కొట్టేసి ఆ పైన తాటాకు ఆకు బదులు దానితో అమ్మాయి ని చేసి, నా అమ్మాయి మొగలి వాసనలు వస్తుంది మీకు లా తాటాకు కంపు కాదు అని స్నేహితులను ఏడిపించటం ఎంత బాగుండేది.... ఇప్పుడు ఈ పిల్లలు ఆడుకునే బార్బీ బొమ్మలతో ఆ కులుకేది వీళ్ళకు.. ఎట్లా ఐనా నువ్వే గొప్ప అమ్మా...!!!! అమ్మా ఇసుక నేలఅని అందరు నవ్వి పోదురు కాక ఆ పర్ర లలోనే ఎంతో మంది కళాకారులను, జాతీయోద్యమ రూపకర్తలను కన్న ఘనత కాదూ నీది.. ఆ గొప్ప ముందు ఏది నిలుస్తుంది చెప్పు...  వరండాలోని గ్రిల్ అంచున పాకిన నైట్ క్వీన్ గుత్తుల తలలూపుతూ వెనుక పక్క కిటికి అంచున తొంగి చూస్తున్న మాలతీ లత అవునని తాళమేస్తూ... బయట గేటు ఆర్చ్ మీద పాకిన కాగితపూలు జల జల మంటూ గల గలా ఎన్ని కబుర్లు చెప్పేవి నీ గురించి... కోన సీమ కొబ్బరాకు అని అని గొప్పలు పోతారు కాని మన వూళ్ళో సరుగుడు తోటలు, కొబ్బరి తోటలు.... మధ్య సాగే లంకల లో వయ్యారాలు పోయే కృష్ణమ్మ కు సాటి వస్తాయా ఆ అందాలు చెప్పు... మరి ఆ అందాల షోకులన్నీ నీ పరమే గా ఎప్పటికి...

పాండురంగడు తిరణాలలో నువ్వు జీడీలు... కొమ్ము బూరలు... అమ్మాయిల కోసం కోర చూపులు చూసే కుర్రోళ్ళు.. చూసి కూడా చూడనట్లు బావి గట్టున కాళ్ళు కడుక్కుంటూ జమ్మిపూల ను చూస్తున్నట్లు కళ్ళు చిట్లించి కుర్రోళ్ళను చూసే కుర్ర పిల్లలు.. హుష్.... పెద్దోళ్ళయ్యారు అలా బహిరంగంగా చెప్పకూడదు అని అమ్మల్లే నువ్వు మందలిస్తున్నా నీ పెదవి అంచున మెరిసిన నవ్వు అర్ధనారీశ్వరుడి సిగలోని చంద్రవంకల్లే మెరిసింది లే.. పెళ్ళెయ్యిన మొదటి రోజు నువ్వు చెమరింతల చినుకులతో దీవెనెల జల్లు కురిపించావే.. ఆ జల్లు గుర్తొస్తే తోడు గా నా కళ్ళూ చెమరిస్తాయి అమ్మా...

అమ్మా... కన్న బిడ్డలందరూ నీ జ్నాపకాల ఆస్తిని తలా కూస్త పంచేసుకుని భద్రం గా గుండెలోతులలో వాటిని దాచేసుకుని ఇలా చెట్టుకు పుట్టకు ఒకరు గా వచ్చేమని దిగులు పడ్డావంటగా... మొన్న విష్ణు ఇండియా వచ్చినప్పుడు నిన్ను చూడటానికి వచ్చినప్పుడు కనిపెట్టేడంటలే.. ఎందుకలా ఆశ్చర్య పోతున్నావు? అమ్మా నువ్వు మమ్ములను గుండెలలో దాచి నీదైన ప్రతి సారాన్ని ప్రతి భావాన్ని మాకు ఇచ్చి మమ్ములను ఇంత వాళ్ళను చేసేవు నీ మనసు లో మాట ఆ మాత్రం కనిపెట్టలేమా చెప్పు.. మొగలి గాలు లూ లేవు కనకాంబరాల తోటలు లేవు.. శక్తి పటం చిందులూ లేవు... ఎండి పోయిన పాయల మధ్య గా గాలికి సుడులు రేగుతున్న ఇసుక తుఫానులను నింపుకుని నువ్వు రేపటి కోసం ఆశ గా చూస్తున్నావని తెలుసు అమ్మా... ఏమి చెయ్యము అమ్మా... సరస్వతి కటాక్షించింది నీ దయ వల్ల... మరి లక్ష్మి కూడా కావాలి కదా జీవన పధం లో అడుగులు సమ శ్రుతి లో సాగాలంటే.... కట్టుకున్నోడి చిటికిన వేలు పట్టుకుని సప్త సముద్రాలు దాటి వచ్చేసినా నీ తలపుల చివురు తీవె వేసే మొగ్గల మాలను ఎప్పటికి భద్రం గా కురుల తురుముకుని నువు నేర్పిన లాలి పాటలను బిడ్డలకు పాడుతూ వాళ్ళ అమ్మ నై ముందు తరాలకు ఇంకో భూమాత నవుతున్నా... నన్ను దీవించమ్మా..

ప్రశ్నల పరంపర... సమాధానమేమిటో....

ఏప్రెల్ నెల  కౌముది లేఖ
ప్రశ్నల పరంపర... సమాధానమేమిటో....

ప్రియమైన నేస్తం,
ఎలా వున్నారు అందరు? క్షేమమేనా? ఈ ఫోన్ లు వచ్చాక వుత్తరం అనేది కాల గర్భం లో కలిసిపోయిన మేలి ముత్యమైపోయింది. ఈ వుత్తరం అనేది ఎప్పుడు మొదలయ్యిందో కాని దాని విస్తరణా ఖ్యాతి మాత్రం చాలా కాలమే సాగినట్లు వుంది, ఎంతటి దైనా కాల దోషం పట్టక తప్పదు కదా చివరకు. ఈ వుత్తరమేమిటో.....!!!!, ఏదో రాద్దామని మొదలెట్టి..... వుత్తరం దాని పరిణామక్రమం అని అచ్చమైన జీవశాస్త్ర వుపాధ్యాయుడి లా చెపుతున్నా కదు. ఇందు అదే అంటుంది ఏది మొదలెట్టినా చివరకు ఆ లెక్చరర్ వుద్యోగ ప్రభావం మాత్రం తప్పనివ్వరు కదా అని. పిల్లలు కూడా అదే అనుకుంటారు అనుకుంటా, నవ్వుతూ చూస్తారు వాళ్ళ అమ్మ నన్ను దెప్పుతుంటే.

మీ కబుర్లు ఏమిటి? రాజు, పిల్లలు బాగున్నారా? మధ్య వయసు ప్రభావమో... భాద్యతల ముంపో మరి ఏది చేసిందో మాయ కాని, వేగం తగ్గింది జీవితం. తగ్గాలేమో కదు.. ఎప్పటికి దుడుకు జలపాతమల్లే వుంటే ఎలా...! నెమ్మదించిన నది అవ్వాలి కదా. ఈ మధ్య న మీ అమెరికా లో కూడా ఇండియాలో పెంచుకునే ఆస్తులగోలే కాక సాహిత్య పోషణ, కళా పోషణ పాళ్ళు ఎక్కువ ఐనట్లు వున్నాయి. మంచి మార్పు. కేవలం సినిమా ల ప్రభావమే కాక సాహిత్యానికి కూడా పీట వేస్తున్నారు, ఎవరిని చూసినా ఈ మధ్య ఏదో ఒక సాహిత్య సమావేశాలు జరుపుతున్నట్లు వున్నారు. మీ అమెరికా వాళ్ళ కధలు కూడా ఎక్కువ అయ్యాయి సాహిత్యం లో....... ఇక్కడా అక్కడ కూడా. నువ్వు గమనించావో లేదో కాని ఎందుకో అందరు అమెరికా జీవితం లోని లోటు పాట్లనే చూపుతున్నట్లనిపించింది నాకు ఆ కధలు చదువుతుంటే. మరి నేను ఎక్కువ గా చదవలేదేమో.

చాలానే అసంతృప్తి వున్నట్లు వుంది మీకు అక్కడ..????? అప్పుడు ఇంత లోటూ పాట్లు వున్న సమాజాన్ని ఎందుకు వదలరు? నీకు గుర్తు వుందా నీ పెళ్ళప్పుడు మీ మామ గారు అక్షంతలు చేతి లో పుచ్చుకుంటే పసుపు తో చేతులు నాన్సెన్స్ ఐపోయాయి అని మాతో బేసిన్ లో నీళ్ళు తెప్పించి కడిగించారు ఆ పల్లెటూళ్ళో. ఆపైన మాతో అన్నారు ఇండియా లో ఏమి వుంది దోమలు బురద తప్ప అని. ఇప్పటికి తలచుకుని నవ్వుకుంటూ వుంటాము ఆయనను. అదోక అతిశయం, ఇప్పుడొక అతిశయం అనిపిస్తుంది నాకు. ఏమంటావు?

చాలా వరకు నే చదివిన కధలలో, సంస్కృతి నాగరికత ఇండియాలో వదిలేసి, దిగులు గా, భయం గా, భవిష్యత్తు మీద దిగులుతో పిల్లలను సరి గా పెంచలేక బాధ పడుతున్నట్లు వుంటాయి పాత్రలు. లేదా బాగా డబ్బు పిచ్చి తో తల్లి తండ్రులను అత్తమామలను బాధ పెట్టినట్లో వుంటాయి. ఇవి కాక మీకేమి సమస్యలు వుండవా? మీ వూళ్ళో రాజకీయ మార్పులు మిమ్ములను బాధ పెట్టేవో, మీ జీవితాలలో మార్పు కలిగించేవో వుండవా? అక్కడి సంస్కృతి కధ లలో రాసినంత రోత గా వుంటుందా మంచి విషయాలు మీరు తీసుకుని మీ జీవితాలలో అనుష్టించగలిగేవి ఏమి వుండవా? అక్కడుండి పూర్తి గా ఇక్కడి లానో, ఇక్కడుండి పూర్తి గా అక్కడికి లానో పిల్లలను పెంచటం సాధ్యమా? అందులో పిల్లల మనసులు, వారు పడే తాపత్రయం ఏమి వుండవా?

ఇలానే చాలా ప్రశ్న లు వస్తుంటాయి నాకు. మనం ఫోన్ లో ఇవి అన్ని మాట్లాడేంత తీరిక వుండదు. సమయాభావం ఇద్దరికీ, ఆ పైన అడిగి నిన్ను బాధ పెట్టినట్లు వుంటుందేమో అని ఒక సంశయం నాకు. ఇక్కడ చాలా మార్పులు నువ్వు గమనించే వుంటావు వచ్చిన ప్రతి సారి. ఒకే సారి విపరీతమైన వేగం గా ముందుకు, మెరుపల్లే వెనక్కి వేదకాలం లోకి పరుగెత్తాలని ప్రయత్నిస్తున్నట్లనిపిస్తుంది మేము. ఆగి ఆలోచిస్తే చాలానే లోపాలు కనపడతాయనుకుంటా, కాని ఆగి చూసేదెవ్వరు కాలంతో కొట్టుకుపోక.. బాల్యం మీద బెంగ, యవ్వనం వుండాలనే కాపీనం, వృద్ధాప్యం వద్దనే ఆరాటం మాములై పోయింది. మనం చేసేది తప్ప పక్కవాళ్ళు చేసే ప్రతిది విమర్శనాత్మకం గా చూడటం నిత్య జీవన విధానం మాకు. కాని చెప్పేను కదా ఆగి ఆత్మ విమర్శ చేసుకోవలనే ఆలోచన, అంత ఓపిక కూడా మాకు లేదు. మీరు అది చేస్తున్నారా? అందుకే అంత అసంతృప్తి చాయలా ఆ కధలలో...???? సాహిత్యం ఆ తరం ఆలోచన, జీవన విధాన, సాంప్రదాయ రీతులను ప్రతిబింబింప చేస్తుంది అంటారు ఐతే మీ కధలు ఆ పనే చేస్తుందా?

ఎన్నో ప్రశ్నలు సంధించినట్లు వున్నా కదా.. కాలంతో దొరికిన సమాధానలను ఏరుకోవలసిందే కాని చెప్ప తరమా అని ముగించక ఎప్పటికి మల్లే, నీకు తోచిన సమాధానమిస్తావని అనుకుంటూ.

నీ స్నేహితుడు,
కృష్ణ.

కృష్ణ,
బాగున్నావా? ఏమిటి నిజం గానే ప్రశ్న ల పరంపర వదిలేవు నా మీద??? ఇలా ప్రతి దానికి ఆలోచిస్తావనే మరి మేమందరం ఆబ్సెంట్ మైండెడ్ ప్రొఫెసర్ అనేది నిన్ను...!!!!!! ఆగి ఆలోచించే అవసరం లేదంటూనే ఆలోచించే అలవాటు నీది, ఆగి ఆత్మావలోకనం చేసుకుంటున్నాననుకుంటూ వూరికే మాట్లాడే దానిని నేను. నన్నడిగితే నేనేమి చెపుతాను? అందునా నీ అంత సాహిత్యం చదివే అలవాటు లేదు నాకు. రాజు పిల్లలు బాగున్నారు. రవి కు మా దగ్గర యూనివర్సిటీ లో ఎడ్మిషన్ వచ్చింది, వాడి చూపు ఇంకో చోట వుంది, రాజు కు నాకు మాత్రం వాడు దగ్గర గా వుంటే బాగుంటుంది అని వుంది. చూద్దాము. రాజి కు ఇంకా రెండేళ్ళు వుంది కదా కాలేజ్ కు, అప్పటి దాక దాని కధ సుఖాంతమే.

పిల్లల కబుర్లు, ఇందు కబుర్లు ఏమి రాయనే లేదు. ఈ సాహిత్యం, సమాజం నీ ఆలోచన పూర్తి గా ఆక్రమించినట్లు వున్నాయే...!!!!! ఇక్కడి వాళ్ళందరి గురించి అడిగితే అందరి తరపున వకాల్తా తీసుకుని నేనేమి చెప్పగలను చెప్పు. కాని నిజమే కధలలో ఎందుకో అసంతృప్తి బాగా ప్రతిఫలిస్తుంటుంది, అంటే అలా రాస్తే నే బాగుంటుంది అని రాస్తారో లేక మరి నిజం గానే అలా ఫీల్ అవుతారో తెలియదు. నావరకు నాకేమి అసంతృప్తి లేదు ఇక్కడ వున్నందుకు. వుండవలసి వచ్చినందుకు రిగ్రెట్స్ కూడా లేవు. నీకు తెలుసు కదా నాకు అసలు ఇక్కడి కి రావటం ఆసక్తి లేదు కాని వచ్చా కదా. వచ్చాక చాలా మంది లానే ఒక పల్లెటూరి ను చూసుకుని, అక్కడో ఇల్లు కొనుక్కుని కాస్త దూరం వెళ్ళి వుద్యోగం చేసుకుంటూ పిల్లలను పెంచుకునే సగటు 90 ల లో వచ్చిన కుటుంబాలలో నేను ఒకదాన్ని. ఈ దేశం లోకి వచ్చిన విధానాన్ని బట్టి, వున్న చోటు బట్టి ఆ అనుభవాలను బట్టీ ఈ దేశం మీద మనకొక అభిప్రాయం కలుగుతుంది అనుకుంటా.

నాకైతే నచ్చింది ఆ అనుభవం. ఎక్కడా మోసం లేదా?? ఎక్కడా వివక్షత లేదా???? అంటే ఎందుకు వుండదు వున్నాయి. సంస్కృతి నాగరికత తేడా లేదా అంటే ఎందుకు లేదు నిక్షేపం గా వుంది. దేని గొప్ప దానిదే. మనం తీసుకునే విధానాన్ని బట్టి జీవితం కనపడుతుందేమో. సాహిత్యం లో అలా ఎందుకు రాస్తారు అంటే ఏమో ఎవరి అనుభవాలు వాళ్ళవి కదా, ఇక్కడ వుండే భారతీయులు అందునా ఎంతోకొంత సాహిత్యం తో పరిచయమున్నవాళ్ళు సంఖ్యాపరం గా తక్కువ కాబట్టి కేవలం అలాంటి కధలే కనపడుతున్నాయేమో కాని అన్ని అవే అనేమి లేదు. ఎక్కువ గా 90 ల ఆఖరి వరకు వచ్చిన వాళ్ళకు కల్చర్ డిఫరెన్స్ వుంటుంది. దానిలో ఇమడాలంటే తల్లి తండ్రులు గా మాకు, మొదటి తరపు పిల్లలు గా మా పిల్లలకు....... ఘర్షణలు తప్పవు కదా. ఎక్కడైనా దేశం తో సంభంధం లేకుండా, తరానికి తరానికి కొంచం తేడా వుంటుంది ఏ పని నైనా ఏ విషయాన్నైనా చేసే.... చూసే విధానం లో. దానికి మేము మాత్రం పెద్ద ఎక్సెప్షన్ ఏమి కాదు. మావి మావి అని అనుకుంటున్న మన విలువలు మన వెనుక తరానికంటే వేరు గా లేవా, మనవైన ఆలోచనలు మన ముందు తరం వారికంటే వేరుగా వుండవా? విలువ, సంస్కృతి, సంప్రదాయం అనేది కాల మాన పరిస్తితులను బట్టి మారుతుంది. మారనిది సత్యం అసత్యం మాత్రమే అని నా నమ్మకం.

మాంసం తినని వాడికి తినే వాడిని చూస్తే చిన్న చూపు, తినే వాడికి గొడ్డు మాంసం తినే వాడిని చూస్తే చిన్న చూ,పు, గొడ్డు మాంసం తినే వాడికి అసలు తినని వాడిని చూస్తే చాలా చిన్నచూపు.. చీర కట్టుకున్నామె చూడిదార్ లు వేసుకునే ఆమె కన్న సంస్కృతి ని ఎక్కువ గా పోషిస్తున్నానన్న నమ్మకం, చూడిదార్ ఆమె కు స్కర్ట్ వేసుకునే ఆమె కన్నా ఎక్కువ అని అభిప్రాయం, ఈ మూడూ వృత్తి ప్రవృత్తి లను బట్టి వేసుకునే ఆమెకు, బికినీ వేసుకుని బీచ్ లో పొడుకున్నామె ను చూస్తే పరిహాసం విలువలు లేని వాళ్ళని, ఆమెకు న్యూడ్ బీచ్ లలో తిరిగే వాళ్ళను చూస్తే లోక్లాస్ అనుకుంటుంది. ఇచ్చానుసారం తిరిగే ఆమెకు ఈ మిగతా అందరిని చూసి బానిస బతుకులు జీవించటం చేతకాదు అని వెటకారం. ఇందులో మనం ఏ గ్రూప్ లో వుంటే ఆ అభిప్రాయాలను సమర్ధిస్తాము. జీవితాన్ని కొంచెం పెద్ద గాడి లో చూసే అవకాశం వుంది ఇక్కడ కావాలనుకుంటే. అక్కడా వుంటుందేమో నువ్వన్నట్లు టైం వుంటే.

ప్రత్యేకం గా సాహిత్యానికి వేరే ప్రత్యేకత ఏమి లేదు. మన అనుభవాలు ఆలోచనలు కధలు గా ప్రతిఫలిస్తాయి. సాపేక్ష సిద్ధాంతమే అన్ని చోట్లా కృష్ణ. నేనైతే కధలు రాయను కాబట్టి ఇంతకంటే ఏమి చెప్పలేను. మరీ ఈ కధ లలో రాసినంత..... వీళ్ళందరు వాపోయినంత చెడ్డ గా ఏమి వుడదు ఇక్కడ. మనకేమి కావాలో మనం నిర్ణయించుకోవాలి కదా. నా వరకు పిల్లలకు భాష ముఖ్యం అనుకున్నా. పిల్లలు ఇక్కడ ఈ సమాజం తో ఎంత కలిసి పోయినా నా వాళ్ళతో (వాళ్ళ వాళ్ళు కూడా) కనీసం తడుముకోకుండామాట్లాడాలి. ఇది చెప్పినంత తేలిక కాదు. చాల శ్రమ ఓపిక లతో కూడిన పని. పిల్లలు ఒక విధం గా చాలా అదృష్టవంతులు. best of both worlds దొరుకుతాయి. కాని పాపం చాలా శ్రమ పడతారు రెండు ప్రపంచాల మధ్య సమన్వయం కుదుర్చుకునే వరకు. ఆ సమన్వయపరచుకోవటం లో తల్లి తండ్రుల సహాయం లేని వాళ్ళకు ఇంకా సమస్య, సమస్య వస్తే ఎవరమైనా ఏమి చేస్తాము? ఏదో ఒక పక్క కు వెళ్ళి మన తర్కం మనం పెంచుకుంటాము. పిల్లలు అలా చేసి అమెరికా పక్కకు వెళ్ళి వెక్కిరించే తల్లి తండ్రులను వెక్కిరించటానికి మనం నమ్మే సంస్కృతి సాంప్రదాయాలను డిఫెన్స్ గా చేసుకుంటారు. అలాంటి వాదనలు బలె తమాషాగా వుంటాయి వినటానికి. అలా బాధ పడిన ఒక తండ్రి లేక తల్లి కలం నుంచి అమెరికా గురించి మధురమైన అనుభవాల మాలిక లా కధ ఎలా వస్తుంది.

ఏది ఏమైనా మంచి ప్రశ్న వేసేవు నేను పూర్తి గా సమాధానం చెప్పలేను చూద్దాము మనకు అలవాటైన ఆలోచన "కాలమే చెప్పని సమాధానాన్ని కలవని తీరాలను కలిపే వంతెనలు బలం గా పడ్డాయో......... వూగుతున్నాయో అనుమానాల అపోహల అపార్ధాల నడుమ."

ప్రేమ తో,
వేణి.

అంతులేని దూరం అంతమయ్యే చోటు....

మార్చ్ నెల కౌముది లేఖ
అంతులేని దూరం అంతమయ్యే చోటు....

నల్ల పొన్ను,

కాస్త కాస్త గా కరుగుతున్న హృదయపు ముక్క నుంచి జాలువారే వేదనను........ ఈ రాత్రి ఎంతకు అంతమవ్వని చీకటి గా మార్చి, ఎదురు గా సముద్రపు నీళ్ళ మీద గాలి పంకాలతో కలిపి కొడుతున్నదేమొ...... సంగమం దగ్గర నది జాలు వార్చే జాలి పాటలలో ఎప్పుడూ వినపడే మధు మాసగీతికలు, మల్లెల ఖవ్వాలిలూ వినిపించటం లేదు మరి.. నువ్వు నా పెదవి మీద నవ్వై మెరిసి ప్రతి క్షణం పలకరించాలని ప్రయత్నిస్తున్నా, నాకేమో నిన్ను ఈ రాత్రి, ధరిత్రి గుండె మీద మెరిసిన కన్నీటి మంచు బిందువులానే పలకరించాలని వుంది.

ఆశావాదపు అంచున చందమామ ముక్కపై మేఘాల మబ్బులతో నువ్వు, నిరాశావాదపు మత్తులో జోగుతూ నిద్రా దేవతను శపిస్తూ నేను... విరిసే వుదయాన, మెరిసిన పువ్వుల తొలి దరహాసమై నువ్వు..... నిన్న రాత్రి వడలిన ఆశలతో, రేపు ను ఎడారి వుష్ణపక్షి లా వెతుకుతూ అంగలారుస్తూ నేను... ఎలా రా చిన్నా కలిసేది.. ప్రతి రోజును ఒక ప్రశ్నార్ధకమై నా ముందు వుంచుతుంది ఈ శిశిరం... మొదలు వొరిగిన మానులా, కూలి మోడు వారిన కొమ్మ కొమ్మన, పువ్వుల నవ్వుల లా అలంకరింపాలని నువ్వానతించి పంపిన మంచు, తళుకు బెళుకుల సోకు ను తోడు తెచ్చుకుని వస్తే, కలవరింతలనే వరించిన నా మనసు వాటన్నిటిని కన్నీటి వరద లో ముంచేస్తోంది. నువ్వు, నీ ప్రేమ.... వుప్పెన లా వచ్చి ముంచేస్తే తప్ప, చిరునవ్వుల ఆ చిరుజల్లు........ విరబూసే కన్నీటి పూ తోటలలో ఏమి లెక్క చెప్పు.

కాలం ఎవరితో నిమిత్తం లేకుండా సాగిపోతోంది అంటారు మిత్రులందరు, నాకెందుకు కాలం నీతోనే ఆగి పోయి ముందుకు కదలనని మొరాయిస్తోంది. నాలోని లోపమా నీ లోని మహిమా ఇది... ఏదేమైతేనేమి నేను లోకానికి వ్యర్ధం గా మిగిలిపోయాక. ప్రేమ అంటే ఇంత విషాదమా.....!!!! "ప్రేమ జీవితం లో ఒక భాగమే కాని, ప్రేమే జీవితం కాదు. జీవితం ఆగక నిరంతరం సాగే ప్రవాహం. ఒక పాయ పక్కకు మళ్ళిందనో, ఇంకో పాయ వచ్చి కలిసిందనో ప్రవాహం ఆగదు కదా, సాగుతూనే వుంటుంది అను నిత్యం తనతో కలిసే కదలికలను తనవి గా చేసుకుని" అని చెప్పి నువ్వే ఇప్పుడు జీవితాన్ని కదలని కుళ్ళు నీరు లా చేసుకుంటున్నావే అని అడిగింది సుగుణ నిన్న.....

సమాధానమే లేని ప్రశ్న కు నేనేమని బదులివ్వగలను..... ఇచ్చినా అర్ధం అవుతుందా..!!!!! అడిగేసి, కదిలిపోయే ప్రవాహమల్లే పక్క వాళ్ళ తో గల గల మంటూ వెళ్ళి ఫోయింది ఆమె, నన్ను నా మౌన సముద్రం లోకి తోసేసి... నెమ్మది గా ఆ సముద్రపు వొడ్డున మన జ్ఞాపకాల శంఖులను ఏరి ప్రేమ రాగం కడదామని వూదుతుంటే ఖాళి నుంచి గాలి బుసలు కొడుతూ వెళి పోతోంది తప్ప ఒక్క రాగమైనా స్వరపడదే... గాలి వాలుకు ఎగిరే నీ కొంగును దోపి అలల తో పాటు పరుగెడుతూ..... నువు పెట్టే గస జంట శృతి లో సాగక పోతే, రాగం రానని పచ్చి కొట్టి పోయింది రా.


ఒక్క మనిషి లో ఇంత ప్రేమ ను వూహించుకుని బాధ పడటం నీ మూర్ఖత్వం అని ఒక ముక్కలో తేల్చేరు మొన్న రాత్రి సాహిత్య సభ లో శ్రీధర్ బాబు గారు. అవునా నీలో నేను ప్రేమ ను వూహించుకున్నానా... అవునా..????? ఐనా ఒక మనిషి కి ఇంకో మనిషి మీద ప్రేమ ఎందుకు వస్తుంది.. అసలు ఏ మనిషి కి ఐనా ఇంకొకరి మీద ప్రేమ ఎందుకు వస్తుంది... న్యూటన్ సూత్రాలల్లే ఈ ప్రేమ ఎలా ఎప్పుడు పుడుతుంది..???? దాని సరి ఐన వ్యతిరేక ప్రమాణమేమి..??? అది ఎలా పని చేస్తుంది.???? అని ఎవరైనా సూత్రీకరించి పెట్టకూడదు, చదువుకుని....... ఈ ప్రపంచం లో జరిగే అధ్బుత మైన అనుభవాలన్నిటిని, వాటి గొప్పతనం గుర్తించకుండా కనీసం అనుభూతించటం కూడా మానేసి..... మాకు చిన్నప్పుడూ 5 వ తరగతి లోనే చెప్పేరు అని బడాయి పోయే కుర్రవాడికి లా, వో ఇవన్ని మాకు తెలుసు........ ప్రేమ గతి ఇంతే, దాని చలన సూత్రాలివి..... అని చెప్పేవాడిని.

ఇలా ఆలోచిస్తూ ఆ రాత్రి, సమూహానికి దూరం గా, సాహిత్యానికి కూత వేటు లో కూడా అందకుండా, ఎప్పటి లానే ఒక్కడినే సముద్రపుటొడ్డున మన పరిచయమైన మొదటి రోజులను...... ప్రేమ సుగంధం ఇక్కడ అక్కడ అని లేకుండా మన ప్రపంచాలను పూర్తి గా చుట్టేసి, ఆ మత్తు లో భరించలేని సంతోషాన్ని..... కన్నీళ్ళ తో మనం పంచుకుని ఆ ప్రేమ విజయాన్ని సెలబ్రేట్ చేసుకున్న కాలాన్ని, కళ్ళ ముందుకు తెచ్చుకుని.. ఆ సంబరాన్ని ఇప్పుడూ మూడో వ్యక్తి లా సమీక్షించటానికి ప్రయత్నించాను ప్రశ్న కు సమాధానం దొరుకుతుందేమో అని.

సమాధానమేమో కాని ఎంత ఆనందం దొరికింది రా ఆ ప్రయత్నం లో.... నీవు నాతో పంచుకున్న నీ అనుభవాలను నీకే ఇంకో సారి వినిపించనా ఈ వేళ. వుహు... నా వలన కావటం లేదు నా మాటలలో, సరే నీ వుత్తరాలనే నీకు చదివి వినిపిస్తా ఈ పూట..
"కృష్ణ మిమ్ములను మొదటి సారి గా...... ఆ ఇరుకు రోడ్ లో, చీకటి సగం వెలుతురు సగం పోటీ లు పడుతున్న రూమ్ లో, మొదటి సారిగా చూడగానే........ నాకు ఒక్క సారి వురికే వెలుగు వెల్లువ లను సన్నాయి తో కలిపి, విరపూసిన మందారాలను వేవేల గా నా కళ్ల ముందు కుప్పలు పోసి..... వాటి మధ్య నేనెప్పటి నుంచో నా కలలో వెతుకుతున్న రాకుమారుడిని అభిషిక్తం చేస్తున్నట్లు అనిపించింది.. అంతకు ముందు నా స్నేహితులతో మొట్ట మొదటి చూపు లో ప్రేమ అనే పదం గురించి వాదనలు చేసి, అది ప్రేమ కాదు ఆకర్షణ అని వాదించిన నా గొంతు ఒక్క సారి మూగపోయి...... ఇదే ప్రేమ, ఇతనే నీ ఆత్మ వెతుకుతున్న జంట అని మౌనంగా చెప్పినట్లనిపించింది.. మీరు తెల్లబోయిన నా మొహం చూసి తప్పు ఆడ్డ్రెస్ కు వచ్చాను అనుకుని "excuse me What can I do for you" అని అడుగుతుంటే మీ మనసు కావాలి ఇస్తారా అని అడగ బోయి, తమాయించుకుని ఏదేదో పిచ్చి పిచ్చి గా అంతూ పొంతూ లేకుండా మాట్లాడి వెళ్ళి పోయాను, నా మనసు ను మాత్రం భద్రం గా మీ గుండె జేబు లో మీకే తెలియకుండా పెట్టేసి"

రేయ్ నల్ల పిల్లా నువ్వు వూహించగలవా ఇది మొదటి సారి చదివినప్పుడు నా పరిస్తితి.. అంత వరకు నాకు నిజం గా ప్రేమ అంటె తెలియదు రా. మధ్య తరగతి జీవితం లో వున్నత స్థానాలకు ఎదగాలని, ప్రతి క్షణం గమ్యం వైపుకు దృష్టి సారించి పరుగులు తీసే నాకు ఒక్క సారి జీవితం లో గమ్యానికి నిజమైన అర్ధం తెలిసింది.. నిన్ను మొదటి సారి చూసినప్పుడు నేను ఎవరు రా ఈ నల్ల పిల్ల, ఇలా వెర్రి మొహం పెట్టి నా తల పై నుంచి శున్యం లోకి చుస్తోంది. ఏమి కంప్యూటర్స్ నేర్చుకుంటుంది రా నాయనా అనుకున్నా. నిజంగా అదే నా మొదటి ఫీలింగ్. ఆ మాట చెప్పినఫ్ఫుడు కోపం తో ఎర్రనైన నీ మోము ను....... ఆ రాత్రి చీకటిని చీల్చుకుని ఆకాశం తూరుపు అంచున ఆ ఆనవాలు కనపడే దాకా తలచుకుంటూ...... నవ్వుకుంటూనే వున్నా.

ఇదుగో ఇంకో ముక్క నీ వలపుల గీతాంజలి నుంచి.
"అవును అందరు దేవుడు, ప్రేమికుడు, స్నేహితుడు, భర్త, చెలికాడూ వీటన్నిటికి ఒక్కొక్క అర్ధం చెపుతారు... నాకు సంబంధించినంతవరకు అన్ని నాకు నువ్వే.. పాత కధ లలో భర్త ను గొప్ప గా ఆరాధించి ప్రేమించారు అని చదివి నవ్వుకునే దానిని, కాని నీ మీద ప్రేమ నాకు తటస్థించినాక ఇప్పుడు అర్ధం అవుతోంది ఆ మిశ్రమ సమ్మేళనాల భావానికి అర్ధం ఏమిటో... ప్రేమించిన వాడి లో పరమేశ్వరుడిని చూడటం ఎంత తేలికైన పనో. ఆ పరమేశ్వరుడి అర్ధ భాగం గా ఇమిడిన పరమేశ్వరి నేనయ్యాక జీవిత సాఫల్యానికి అర్ధం తెలిసింది. కృష్ణుడి కోసం ఎంత మంది ఎంత విరహపడినా రాధ రుక్మిణి ఎప్పుడూ కోపగించుకోలేదట, నిలువెల్లా ఈ కృష్ణయ్యను నింపుకున్న ఈ రాధ కు..... రుక్మిణి కి ఆ అవసరం రాదని అనుభవైకవేద్యమయ్యాకే కదా తెలిసింది."

నేనేమని బదులివ్వను, నీ ఆత్మ నన్ను నీ వశం చేసుకున్నాక, ఇంక నాదనే ఒక వునికినే కోల్పోయి నీ పాదా క్రాంతుడినైన నన్ను, ఏ గొప్ప వరం మూలం గానో తటస్ఠించిన ఈ గొప్ప సంబరాన్ని, ఎన్ని మాటలలో పలికించగలను చెప్పు. ఇంత ఘాడమైన అనుభవం ఒక సారి కలిగేక ఇంక వేరే జీవితం వైపుకు ఎవరి చూపైనా మళ్ళ గలదా.....

ఇన్ని జీవితాలు...... ఎన్నెన్నో ఆలోచనలు........ కొత్త దనాలు, పాత దనాలు....... చిత్రమైన జీవిత పాట్లు, పేద గొప్ప, ఆడ మొగ ఎక్కువ తక్కువలు ఎందుకు ఇవి అన్ని..... ఒక్క సారి ఆగి ఆలోచించమను అందరిని. ఇవి అన్నిటి వెనుక అంతఃసూత్రం గా అందరికి కావల్సింది ప్రేమ కాదా, దాని కోసం కాదా ఈ పరుగులు. కాదు అధికారం కోసం, కాదు డబ్బు కోసం, కాదు సంతోషం కోసం అని వేరు వేరు సమాధానాలు ఇస్తారేమో అందరు. కాని వాటన్నిటికి వెనుక కారణం ప్రేమే కదా కుటుంబం మీద ప్రేమ తోనో, తన మీద ప్రేమ తోనో, పేరు మీదనో, పదవి మీదనో, అధికారం మీదనో.... ఒక వస్తువు మీద ప్రేమ తోటే కదా ఈ ప్రపంచం తిరుగుతుంది. ఆ ప్రేమ మిమ్ములను నడిపిస్తుంది అంటే ఎందుకో ఒప్పుకోరు. పాత కాలం ఆలోచనలు, వేగమైన.... యంత్రయుగమైన కాలం లో పరుగెడుతున్నాము, పరుగెత్తు అంటారు. నువ్వు పరుగెత్తి సాధిద్దాము అనుకునేది నేను నా చెలి ప్రేమ లో, నా చెలి గుండెలో నేనెప్పుడో సాధించాను అంటే ఎందుకో నన్ను జాలి గా చూసి, గొణుక్కుంటూ వెళ్ళి పోతారు.
నేను ఏడుస్తున్నానని, నిన్ను తలచుకుని కాలాన్ని నిరుపయోగం చేస్తున్నానని, నా తెలివి, నా శక్తి ఇతర వ్యవహారాలకు వుపయోగించనని వీళ్ళందరి ఫిర్యాదు. నా మీది ప్రేమతో చెపుతారు. వాళ్ళను అంత బాధ పెడుతున్నందుకు నాకు సిగ్గు గానే వుంటుంది రా. కాని ఒక్క సారి కళ్ళు మూసుకుంటే రా రమ్మన్న నీ పిలుపు, నీ వేలి కొసల నుంచి నా గుండెలోకి నువ్వు పంపిన విద్యుత్తరంగాల తో నా మనఃశరీరాలు అచేతనమయ్యాయి అని, వాటిని మళ్ళీ నువ్వు వచ్చి బంధ విముక్తులను చేస్తే గాని మోక్షం లేదని ఎలా చెప్పను..

నువ్వు రావు..!!!!!! ఇంతగా హృదయమంతటి తోను ప్రేమించి నా ఆత్మ ను కట్టేసి, నన్ను నిరుపయోగం గా చేసిన నా చెలీ...... రారాదా.. రావు కదు...... జీవితాంతం తోడుంటానని బాస చేసిన చెలికాడు, అడుగులో అడుగు వేసి కలకాలం తోడుంటానని అగ్ని శిఖలమీద ప్రమాణం చేసిన వరుడు.... తోడు రాకుండా, అనారోగ్యాన్ని పంచుకోకుండా స్వార్ధం తో నిలుచుండి పోయాడని, తెలిసి అలిగి వెళ్ళి పోయావు కదా.

కలవాలనే ఆశ తో ముంగిటకు వచ్చిన నిన్ను, నాకంటే ముందే కౌగిలించుకున్న మృత్యు దేవత తో చెలిమి చేసి రానని వెళ్ళి పోయావు కదు... వెళుతూ నీతో తీసుకెళ్ళిన నా ఆత్మ ను తిరిగి పంపకుండా నీకేం తోడు తో హాయి గా వున్నావు. నీకెలా తెలుస్తుంది తనదైన ఆత్మ లేని ఈ జీవం ఇక్కడ ఎలా విల విల లాడుతోందో... అదుగో ఆగకుండా అలల మీదు గా వినిపించే నీ గొంతు ఏదో సందేశన్ని ఇస్తున్నట్లే వుంది. హృదయొమొగ్గి వినని నా ప్రాణ సఖి......

జీవితం లోని ఇంకో చీకటి కోణం...

ఫిబ్రవరి కౌముది లోని వుత్తరం




రమా,
నేను బానే వున్నా, నువ్వు ఎలా వున్నావు? మావయ్య వాళ్ళు అందరు బాగున్నారా? దుర్గ బాగుందా? చిన్న మావయ్య వాళ్ళు కూడా బానే వుండి వుంటారు. చాలా రోజులయ్యింది నీతో మాట్లాడి, మొన్న సంక్రాంతి శెలవలకు అమ్మ పంపిస్తానని అంది. నేను బట్టలు సర్దుకున్నాను, అమ్మతల్లి వాళ్ళకు అందరకు చెప్పేసేను కూడా. కాని పండగకు రెండు రోజుల ముందు రాంబాబు చని పోయాడు. ఇంక నాన్న ఎక్కడకు వద్దు అన్నారు. నాకే ఇంక అసలు రావాలనిపించలేదు. పాపం మా ఇంటి వొనర్ గారి అబ్బాయి రాంబాబు ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడు తెలుసా... బలే బాధ, భయం వేసింది.

ఇంక సంక్రాంతి శెలవలు రెండు రోజులలో మొదలవుతాయి అనంగా ఆ రోజు పొద్దున్నే నేనేమో టిఫిన్ ఒక చేత్తో, పుస్తకం ఒక చేత్తో స్వాహా చేస్తూ బుర్ర లో ఒక పక్క సిలబస్ ఇంకో పక్క అమ్మ తిట్లు ఎక్కించుకుంటున్నా. నాయుడు తాత గారు వాళ్ళ తలుపు తీసుకుని పరుగెత్తుకుని వచ్చారు...... ప్లీడరు గారు రాంబాబు మాట్లాడటం లేదు అని. నాన్న, అమ్మ వెళుతూ పైన రాఘవరావు మాస్టారు నూ పిలిచారు. ఆయన, నేను, శేషు అందరం పరుగెత్తుకుని వెళ్ళేము... డాబా మీద ఆ పెద్ద పట్టె మంచం పైన పడుకుని వున్నాడు. పక్కన ఏదో కాగితం వుందనుకుంటా, నాన్న తీసి లోన పెట్టేసేరు. రామచంద్ర మావయ్య గారికి ఇంకా అందరికి ఫోన్ లు చేసేరు, రిక్షా లో హాస్పటల్ కు తీసుకుని వెళ్ళేరు.

ఇంక ఆ తరువాత నాలుగు రోజులు ఎలా గడిచాయో ఎవ్వరికి వూహ కూడ లేదు. మామ్మ గారు వచ్చారు వాళ్ళ వాళ్ళందరు.. విశాలక్క, శేషు అక్క, హర్ష మావయ్య అందరు వచ్చారు. అందరు పాపం తాత గారిని తిట్టేరు... ఆయన మూలం గానే ఇంత జరిగింది అని. రోజూ విశాలక్క అమ్మ దగ్గరకు వచ్చి ఏడ్చేది పాపం. మూడో రోజు చచ్చి పోయాడు రాంబాబు. అంతకు ముందు వారమే నన్ను "ఏమే లిమ్కా బాగా చదువుతున్నావా లెక్క లు అర్ధం అవుతున్నాయా లేకపోతే అడుగు" అని పలకరించిన రాంబాబు, కనపడినప్పుడల్లా "ఏమే జాంకాయల కోసం నిన్న మా గోడ దూకింది నువ్వే అంటంగా" అని వుడికించే రాంబాబు.... ఇంక ఎవ్వరికి తెలియని లోకాలకు వెళ్ళి పోయాడంట రమ.

రమా పది రోజుల నుంచి వాళ్ళందరి బాధ చూస్తుంటే రాంబాబు మీద బలే కోపం వస్తోంది రాంబాబు వాళ్ళ చిన్నక్క అదే పద్మక్క ఐతే ఎట్లా ఏడుస్తోందో అమెరికా నుంచి వచ్చిన దగ్గరనుంచి, పాపం అన్నం కూడా తినటం లేదు. అంత మంది ప్రేమించే వాళ్ళు వుండగా నాకు ఎవ్వరు అక్కరలేదు అని ఎలా అనుకోగలిగాడో...

మనం పిరికి వాళ్ళు ఆత్మహత్య చేసుకుంటారు అనుకుంటాము కాని, నిజానికి ఆత్మహత్య కు ఎంత ధైర్యం కావాలి కదా.. పది రోజుల నుంచి నాయుడు తాత గారి డాబా మీద పద్మ అక్క కు మందులు ఇవ్వటానికి అన్నం పెట్టటానికి నన్నే వుంచారు. అక్క నాతోనే కదా బాగా వుంటుంది మరి. గుర్తు వుందా నువ్వు వేసవి కాలం శెలవలకు మొదటి తడవ వచ్చి నప్పుడు చూపించా కూడా, ఆ డాబా మీదే నాయుడి తాత గారి గంతించిన గత వైభవ చిహ్నాలు గా ఆ పెద్ద సోఫాలు, దివాన్ లు, పేద్ద పేద్ద బీరువాలు, పేద్ద పేద్ద మంచాలు దాని పందిరికోళ్ళు, ఎంత అందం గా కాని దిగులు గా వుంటాయో. ఆ దిగులు కు తోడు పక్కన వరండా పిట్టగోడ నిండా పాకిన రాధా మనోహరాల సువాసనలు. అన్ని సార్లు పరిమళాలు మంచి తలపులను ఆహ్లాదాన్నే కాదు ఒక్కోసారి ఆ పరిమళాలు కూడా ఎంతో గుబులు దిగులును లేప గలవు కదా.. అసలే ఆ గత వైభావల దిగులు కు ఇప్పుడు రాంబాబు చేసిన పని తో, ఇంక ఆ వాతావరణం గాలి లో కూడా బాధ సాంద్రత, దుఖపు ఆర్ధ్రత్ర వెయ్యి రెట్లయ్యి నెమ్మది గా వీస్తూ వుక్క ల చిరాకులతో కలిపి విసిగిస్తోంది అక్కడ ఇప్పుడు.

అక్కడే నేను చదువుకుంటూ వుంటే పద్మక్క, రాంబాబు కబుర్లు చెప్పుకుంటూ వుండే వారు, నాకు వినపడటం లేదు అనుకుని అక్క తన యూనివర్సీటి ప్రేమ కధ అంతా అక్కడే రాంబాబు కు చెప్పి, ఇద్దరు తాత గారిని, మామ్మ గారిని ఇంకా అందరిని ఎలా వొప్పించాలో తర్జన భర్జనలు పడుతుంటే అప్పట్లో అదే పూల గాలి ఎన్ని మధురమైన ఆశలను చిరు గాలితో కలిపి, వుక్కపోసిన తనువు కు స్వాంతన ను, వుక్కిరి బిక్కిరి గా వున్న అక్క వాళ్ళ ఆలోచనల క్రమానికి విశ్రాంతి ని ఇస్తుండేది. ఇప్పుడు అక్కడే అక్క నిండు నెలలతో అలా మంచం మీద పొడుకుని అవి అన్ని తలచుకుని ఏడుస్తూ వుంటే రాంబాబు ఆత్మ అక్కడే తిరుగుతూ అవి అన్ని పద్మ అక్క తో పంచుకుంటున్నాడేమో అనిపించింది నాకు

అవును రమా ఎవరైనా ఎందుకు ఆత్మహత్య చేసుకుంటారు? ఇంక జీవితం మీద అశ లేకనా? ఇంక జీవితం లో ఏమి సాధించలేము అని వాళ్ళకు ఖచ్చితం గా తెలిసి పోవటం వలనా? ఎవరికైనా భవిష్యత్తు లో ఏమి అవుతుందో తెలియదు కదా ఇంక ఏమి సాధించలేము అని ఎలా అనుకుంటారు? అది కాదేమో కారణం. ప్రస్తుత ఆలోచనలకు, ఆశలకు, ఆశయాలకు తీరని తీవ్ర అఘాతం ఏర్పడి ఇంక ముందు జీవితమంతా అగమ్య గోచరమై, బతుకు బాట ఇక్కడి తో ముగించి కొత్త బాట పట్టాలని ఆశ తోనేమో.. ఐనా తెలిసి తెలిసి......... రేపనే ఒక రోజు నాకొద్దు అని తనకు తానే నిర్ణయించుకుని ఈ క్షణం తో ఆఖరు ఈ వూపిరి అనుకోవాలంటే, అమ్మో ఆ వూహే వెన్నులోనుంచి వణుకు తెస్తోంది కదా.. ఎన్నో తెలిసి, ఎన్నో చదివిన వేదాంతులు లేదా జీవితాన్ని నెమ్మది గా అనుభవించి, పరి పూర్ణమైన పెద్ద వాళ్ళు చిరునవ్వు తో "ఇంక మా పాత్ర లు చాలు ఈ జీవిత నాటక రంగపైన, ఆ పైన వాడి పిలుపు ఎప్పుడొచ్చినా ఆనందమే" అనటం చూసాను కాని, చాలా వరకు పెద్ద వాళ్ళు కూడా, ఇంకా తాపత్రయం పడుతూ, ఆశలు పెంచుకుంటూ వుంటారు కదా అలాంటిది అంత చిన్న వయసు లో అలా ఎలా నిర్ణయం తీసుకోగలిగాడో రాంబాబు.

కారణం ఏదైనా ఫలితం మాత్రం అంతు చిక్కని ఆవేదనను, ఆర్పలేని కారు చిచ్చు ను వాళ్ళ కుటుంబం లో రేపింది. తెలియని ఆ దేవుడి కి తలవొంచి మొక్కుతూ అడుగుతున్నా ఏమి ఆశించి రాంబాబు ఈ పని చేసేడో ఆ ఫలితాన్ని ఐనా ఇచ్చి కుటుంబాన్ని ఒక దరికి చేర్చు స్వామి అని. వింటాడంటావా?



ఉమా,
నీ వుత్తరం అందింది, మొన్న నాయనమ్మ కు వొంట్లో బాగోలేదని అత్త రావటం తో నువ్వు వుత్తరం లో చెప్పని కబుర్ల వివరం కూడా పూర్తి గా తెలిసింది. ముందు గా నీ పరిక్షలలో ఫస్టున పేస్ ఐనందుకు శుభాకాంక్షలు. నాకు తెలుసే నీ పట్టుదల నిన్ను తప్పక నువ్వు అనుకున్న గమ్యానికి చేరుస్తుంది. పట్టుదల కు అదృష్టం తోడైతే నీ వనుకున్న గమ్యానికి చేరే దారి నీకు సులువు గా కనపడుతుంది. కనపడిన దారిలోని ముళ్ళు పువ్వులు గా చేసుకుని సాగే ధైర్యం తోడైనప్పుడు నడక కూడా సుగమం అవుతుంది. నడక లో అలసట కమ్మి, కష్టం కారు చీకటై ముంచేసి, ధైర్యాన్ని నీరు కారిస్తే అదృష్టం భయపడి వెనక్కు పరుగెడుతుంది.

నేను పైన రాసింది మాములు గా మన వంటి మధ్య తరగతి కుటుంబాలలో పెరిగే వాళ్ళ గురించి చెపుతున్నా. ఇంక ఎంత పట్టుదల వున్నా పరిస్తితుల ప్రభావానికో, దురదృష్టం విడువని చెలిమి వలనో, అపజయాల పరంపరను జీవితపు కొంగున కట్టి..... ఆ బరువు ఎక్కువైనప్పుడు తెలియకుండానే మునిగే వాళ్ళు, అలానే కొన వూపిరి తో ఈదే వాళ్ళు, బరువు భారానికి ఈడుస్తూ నడక సాగించే మధ్యతరగతి మందహాసాలు కూడా వుంటాయి, ఇది చదువుకే కాదు జీవితానికి కూడా వర్తిస్తుంది. అవి ఇంకా మనకు పరిచయం కాక పోవటం వలన రాంబాబు చేసిన పని నీకు అంతు లేని ఆశ్చర్యాన్ని, కొండకచో ఆతనిపై ఆగ్రహాన్ని రప్పిస్తోంది.

అవును ఇక చాలు అనే చాలా ధైర్యమో, ఈ సమస్య కు ఇదే పరిష్కారమనే వెర్రి ఆవేశమో, లేదా వివరం తెలియలేనంత దుఃఖమో మనిషి ని కమ్మినప్పుడు చావు ఒక్కటే వాటన్నిటికి పరిష్కారమల్లే తోస్తుంది. అంతే కాదు ఇంకో పక్కన మనకు తెలియని ఆనందం వుందన్నపిలుపుల ఆశ కూడా ఒక్కో సారి ఇలాంటి పనులకు పురికొల్పు తుంది. నాకు ఏదో పెద్ద తెలుసు అని కాదు కాని, నా పరిధి లోని వితరణ ఇది.

అంతా ఐపోయాక దుఃఖ పడటం తప్పు అని నేను అనటం లేదు, అలానే వాళ్ళ దుఃఖం లో న్యాయం లెదు అందులో నిజాయతి లేదు అని కూడా నేను అనటం లేదు. కాని ధర్మారావు తాత గారి రాంబాబు విషయం లో మాత్రం, అతనిని ఒక్కడిని సమస్యల వలయం లో ముంచి, ఎవరికి వారు పక్కకు తప్పుకున్నారేమో అనిపిస్తోంది నాకు. ఆలోచించు. ఆ వయసులో మామ్మ గారు, తాత గారిని వదిలి విశాలక్క దగ్గర వుండటం లో ఆమె చిన్నతనం నుంచి పడిన ఆవేదన, ఆక్రోశం కనపడుతోంది నాకు. పాపం ఎప్పుడూ అవమానాల, విదిలింపుల లెక్కలేని తనం లో వంట ఇంటికి మారాణి ఆమె. అవును..... పలుకలేని కుండల, చట్టుల మధ్య లో ఆ తేలి వస్తున్న పొగ లమధ్యన తేలుతూ ఒక నడిచే ప్రేతమల్లే వుండే వారు ఆమె నాకు, మీరంతా (నువ్వు కాదులే అత్త, మావయ్య ఇంకా అందరు) ఆమె చాలా సహన శీలి, చాలా వుత్తమ ఇల్లాలని ఇచ్చిన ముద్ర లతో బరువులతో పాపం ఇంకా కుంచించుకు పోతూ వుండేవారు అనుకుంటా.

ఆమెకు ఎందుకు అంత విసుగు వచ్చిందో????? పిల్లలు పెద్ద అయ్యి, అల్లుళ్ళ ముందు కోడళ్ళ ముందు కూడా ఆ ముండరికాల గోలలలో ఆమె ఆత్మ ఎంత క్షోభించి....... తన మాట చెప్పుకోగల కూతురు అల్లుడి దగ్గరకు వెళ్ళి వున్నారో మనకు తెలియదు కదా. కాని సమస్య ఏదైనా, ఎవ్వరు దానికి పరిష్కారం వెతక కుండా ఎవరికి వారు మాకెందుకు లే, మొదలు పెడితే ఎటు వెళుతుందో మౌనం గా గడిచి పోని, కాలమే పరిష్కరిస్తుంది ఇప్పుడు బజారున పడటం అవసరమా అనుకుంటూ ఒక అగ్ని పర్వతం రగులుతూ నీలి మంటలు కనపడుతుంటే..... పేలనీ, చూద్దాములే అన్నట్లు నిర్లక్ష్యం చేసేరు. మరి రాంబాబు ఒక్కడే ఎందుకు మొదలెట్టేడో ఈ సమస్య కు పరిష్కారం కని పెట్టాలని పిచ్చి ప్రయత్నం. ఆ ప్రయత్నం లో అన్నిటా విఫలమయ్యి తన మరణమే మొత్తాన్ని కలుపుతుంది అని అంత అమాయకంగా ఎలా అనుకున్నాడో మరి. ఏది ఏమైనా ఆతని నిండు జీవితం బలై పోయింది. సమస్య పరిష్కారమవటం బదులు పూర్తి గా నిందారోపణ లతో పగిలి పోయింది.

చాలా సార్లు, చాలా చోట్ల ఇటువంటి అసంతృప్తి తో రగిలే కుటుంబాలు కనపడుతూనే వున్నాయి మనకు. కాని మనకెందుకు....!!!! మనం మధ్యలో కల్పించుకోవటం అనవసరం .........అనే ఎవరికి వారే తరహా లో, కొత్త గా నేర్చుకున్న సో కాల్డ్ కల్చర్ తో సమస్య పరిష్కారానికి తోడ్పడం. కాని ఎప్పటి నుంచో అలవాటైన ఆ పాత విలువల కెలిడియోస్కోప్ లో చూసి వాళ్ళను ఎక్కిరించటానికి మాత్రం వెనుకాడం..

పాత లోని రోత, కొత్త లోని చెత్త రెండిటిని తీసుకుని ముందు తరాలకు సాగుతున్న ప్రతినిధులం కదా మరి. సున్నిత మనస్కులకు, పిరికి వాళ్ళకు ఇలాంటి దారి తోచి మన సమాజాన్ని ప్రశ్నించినప్పుడు......... ఒకింత ఆగి భుజాలను తడుముకుని ఏదో చొప్పదంటి సమాధానాలతో మనలను మనం, బయటి వాళ్ళను మోసపుచ్చుకుని..... అల్ ఈజ్ వెల్..... ఎవ్విరి వన్ ఈజ్ హేపీ అనుకుని సాగిపోవటం ఒక్కటే జరుగుతున్న విషయం. మారుస్తావా.. మార్చు.. ముందు నీలోని విలువలను, నీ అంతరాత్మ ను మార్చు...

ఏ విలువను నువ్వు నమ్ముతున్నావో అది ముందు గా ఆచరించు, నీ జీవితం లో అనుష్టానించు, తరువాత నీ కుటుంబం లో నీ బిడ్డలలో ఆ విలువలను నాటు.... మార్పు ఎక్కడో కాదు ముందు మనలో రావాలి.. అపుడు మారిన నువ్వు, మార్చబోయే వేయి మంది కు కర దీపికవవుతావు. ఆ కుటుంబం లో మార్పు ఏమో కాని భావి తరాల కుటుంబాలలో ఇటు వంటి కధలు పునరావృతం కావు. అదే నీ రూపం లో, నీలో వున్న దైవత్వం..... నీకు, నాకు ఈ సమాజానికి కి ఇచ్చే వరం. రాంబాబు వంటి వారికి మనం ఇవ్వగల వుపశమనం.

హేమంతాల చేమంతులు.

హేమంతాల చేమంతులు జనవరి కౌముది లో లేఖ

బావా,
ధనుర్మాసపు చలిగాలి చెంపలను నిమిరి గుండెలో గిలిగింతల పులకరింతో, గుబులు దుమారమో సరిగా తెలియకుండా లేపి ఎండిన ఆకులను సుడి తిప్పుకుని వెళ్ళి పోతోంది. నాకూ ఆ సుడిగుండం లోని ఆకు కు తేడా లేదేమో.. ప్రపంచం లో అన్నిటి కంటే వేగం గా పయనించ గల మనసు కూడా నా బావ కోసం ఎక్కడ పయనించాలో తెలియకనో ఏమో మూడంకె వేసుకుని ముడుచుకొని దిగులు గా వుంది. హేమంతమంటేనే దిగులు జలదరింపుల పలవరింతలంటే ఇదేనా బావ? ఇది రెండో సంక్రాంతి నువ్వు లేకుండా..! అందరు బానే వున్నారు. వాళ్ళెవ్వరికి కృష్ణయ్య లేని బాధ లేదు గా మరి.

నిన్న మునసబు గారింటికి పనేమి లేక పోయినా దుర్గ దగ్గర ఆ చదివిన పుస్తకాల కోసమే మళ్ళీ వెళ్ళి, అడిగేను మధ్యాన్నం నిద్ర టైం లో ఏమైనా ఫోన్ వచ్చిందేమో అని. వాళ్ళకు వినపడలేదో, వినపడ్డా మధ్యాన్నపు నిద్ర సౌఖ్యాన్ని వొదులుకోలేక వూరుకున్నారేమో అని. లేదు చెయ్యలేదన్నారు.

శీతాకాలం మధ్యాన్నాలు చాలా నిడివి తక్కువ ఇలా వచ్చి అలా మాయమై పోతాయి. ఈ రోజన్నా సాయింత్రం దీపం పెట్టమని అమ్మ అరిచేలోపు ఈ వుత్తరం పూర్తి చెయ్యాలని దొడ్లో వుసిరి చెట్టు పక్కన కూర్చుని రాస్తున్నా. కాలం కాని కాలం లో ఎక్కడో కోయిల కూత వినపడుతోంది విచిత్రం. అందరు అన్నాలు తిని ఏవో సర్దు కుంటున్నట్లున్నారు.పాపం అమ్మ కు, అత్తయ్య కు ఈ కాలం లో మధ్యాన్నం కాసేపు కునుకు తీయటానికి కూడా కుదరదు కదా. నాన్న మావయ్య నూర్పిళ్ళ కాలం వచ్చేస్తోంది అని పొలాల దగ్గరే వుంటున్నారు. ఇంకో గంట లో లేచి టీ తీసుకుని వెళి పోతారేమో కూడా. వాళ్ళకు టీ పెట్టాలి, ఇంకా అరిసెలు అవి చేయాలని గూడెం రంగి వాళ్ళకు కబురంపింది అమ్మ.

వీరాయి గాడొక్కడే ఏమిటో గొడ్ల సావిడి దగ్గర కూని రాగాలు తీసుకుంటూ ఏదో పని చేసుకుంటున్నాడు. నార పేనుస్తున్నాడు అనుకుంటా సంక్రాంతి కి మన లక్ష్మి కు కొత్త తాడు నేస్తాడేమో బహుమతి కింద. అవును బావా అది తాడయ్యి తనను కట్టినంత కాలం... అది రంగుల తాడయ్యి, పాత తాడయ్యి, పసుపూసిందయ్యీ లక్ష్మి కి ఒకటే కదా. దాని పని లక్ష్మి ని బంధించటం, అది లక్ష్మి కు దుఖ హేతువే కదా. అసలు లక్ష్మి కు తెలుస్తుందా అలా కట్టెయ్యక పోతే ఎలా వుంటుందో..??? ఇది బాగుంటుందో అది బాగుంటుందో పోల్చుకుని చూసుకోగల విచక్షణ. ఏమిటో ఆలోచన కే నవ్వు వస్తోంది.

వీరాయో, గంగో చూస్తే నవ్వుకుంటారేమో వాళ్ళకు ఒకటే ఆశ్చర్యం, అమ్మాయి గారు అలా దొడ్లో కూర్చుని రాసుకుంటూ ఒకటే నవ్వు కుంటారు, కళ్ళ నీళ్ళు పెట్టుకుంటారు అని, మొన్నెప్పుడో అంది కూడా గంగి, అమ్మాయి గారికి దిష్టి తాడు కట్టించండి ఆంజేనేయ స్వామి గుడి పంతులు గారిని అడిగి అని. అది అనుకుంటూందేమో నాకు పిచ్చి అని.

ఆ పక్కన ఎక్కడో దక్షిణపు పక్క మూల కున్న వేప చెట్టు ఆకులు దొడ్డి మొత్తం పరుచుకుపోయినాయి బావ ఎంతందం గా వున్నాయో పచ్చ పచ్చ గా.. నువ్వేమి చేస్తుంటావో ఇప్పుడు కాలేజ్ లో వుంటావేమో కదు.. నేను ఇంత తలచుకుంటాను కదా బావా ఒక్క సారన్నా కొర పోదా నీకు? చాలా రాయాలని వుంటుంది రోజు ఇక్కడ జరిగే ప్రతి చిన్న విషయం చెప్పాల్ని వుంటుంది, ఇది వరకు కూడా నీకు చెప్పినా, శెలవలకు నువ్వు వచ్చే వాడివి కదా చెప్పినవన్ని మళ్ళీ చూసే వాడివి.... ఇప్పుడూ....!!! రెండేళ్ళయ్యింది, ఎన్ని పండగలు ఎన్ని విషయాలు జరిగేయి.. ఒక్క దానికి కూడా నువ్వు లేవు.

దిగులు గా వుంది బావ! గుండెలోని గుబులంతా ఏమని చెప్పాలో, ఎలా చెప్పాలో కూడా అర్ధం కావటం లేదు. మొన్న పక్కింటి రంగయ్య తాత..... ఇంకా మీ బావ కు నువ్వేమి గుర్తుంటావే.. అక్కడే ఎవరో ఒక తెల్లమ్మాయి ను చూసుకుని వుంటాడు అన్నాడు వెక్కిరింత గా. ఖచ్చితం గా అది నిజం కాదు, అలా ఏమి జరగదు నువ్వు ఎప్పటికి నా వాడివే అని తెలుసు, కాని ఎందుకో దుఖం సాయంకాలం నీడల్లే నా మీదకు ధీర్ఘం గా పాకేసింది. ఇంకా ఎన్నాళ్ళు బావా ప్రతి సారి వస్తానంటావు రానంటావు. ఈ సారి సంక్రాంతి కి ఖచ్చితం గా వస్తావనుకున్నాము. అత్తయ్య కూడా ఎంతో దిగులు పడుతోంది. మొన్న సోది అమ్మి వస్తే అడిగింది నువ్వు ఎప్పుడు వస్తావు మన పెళ్ళి ఎప్పుడూ అవుతుంది అని. చారెడు బియ్యం పోయించుకుని ఆ అమ్మి శ్రీనివాస కల్యాణం లెక్క ఘనం గా జరుగుతుంది మన పెళ్ళి అని చెప్పింది. అయ్యో అంత అప్పు అవుతుందా మావయ్య వాళ్ళకు ఐతే పెళ్ళి కు అని అడుగుదామనుకుని అత్తయ్య తిడుతుందని వూరుకున్నా.

అబ్బ ఒక కాగితం కూడా పూర్తి కాలేదు అప్పుడే గడ్డి వాము నీడ తిరిగింది.. అరటి పిలకల పక్కన మురుగు లో చంద్రకాంత పూల మొగ్గ పెద్దది అవుతోంది. ముళ్ళగోరింట పూల ఆయువు ఇంక పూర్తి గా గాలి దేవుడి ప్రతాపం మీదే ఆధారపడిపోయింది. మన పూల కోడి కి మాత్రం ఇంకా పొద్దు అవ్వలేదు కదా పిల్లలనేసుకుని హడావుడి గా ఆ ములగ చెట్టు దగ్గర తిరుగుతోంది.

ఏమిటో బావ గొంగళి పురుగుల కోసం పూల కోడి, పూల కోడి కోసం తెల్ల రెక్కల గద్ద, ఎక్కడో పెరిగిన వేట పోతు కోసం మనం మన కోసం గవర్నెమెంట్ అధికారులు ఇది ఒక ఆగని చక్రం కదా. వీటన్నిటికి అతీతం గా నీ కోసమే కాచుకుని కూర్చున్న ఈ పిచ్చి పద్మ. హ్మ్మ్ నిరీక్షణ ఎప్పటికి పూర్తి అయ్యేనో.. శ్రీనివాస కల్యాణమెన్నటికో అందాక ఎదురు చూస్తూ..
నీ
పద్మ.
అమ్మయ్యో వీరాయి కి మన కర్రోడి గిట్టల చప్పుడు కూడా వినపడినట్లుంది కుడితి కలపటానికి వెళుతున్నాడు. సరే బావ నిజం గానే వుంటాను. ఫోన్ చెయ్యమని చెప్పమన్నారు నాన్న, మావయ్య కూడా.


ప్రియమైన నా పిచ్చి మరదలికి,

మన వూరి కబుర్లను నీ బెంగ ను కలిపి తామారాకు మధ్య లో కట్టిన కనకాంబరాలంత ఫ్రెష్ గా నా ముందుంచింది నీ కబుర్ల కదంబ మాల. అది కాదు రా నల్ల బంగారం ఎన్ని సార్లు చెప్పేను మీకు మాకు ఒక రాత్రి పగలు తేడా వుంటుందని. నువ్వు మధ్యాన్నపు వెలుగు నీడల ను నీ పవిట చెంగున కట్టి కలయ తిప్పే టప్పుడు నిశి రాతిరి నీడల మధ్య నిద్రా దేవి తో నా సావాసం, నువ్వు కట్టిన వెలుగునీడల మూట పొద్దుటే నే విప్పుకుంటున్నప్పుడు సాయం సంధ్య తో నువ్వు కలిసి వేసే జడ కోలాటం వివరాలు ఎన్ని సార్లు చెప్పినా మర్చిపోతావేరా?

నేనూ చాలా మిస్ అవుతున్నాను మన వూరు ను, సంక్రాంతి సంబరాలను. ఈ సారి నిజం గానే వద్దామనుకున్నాను కాని అనుకోకుండా మంచి రిసెర్చ్ వర్క్ ఒకటి వచ్చింది రా. ఈ అసిస్టెంట్ షిప్ చేస్తే తొందర గా పేపర్ సబ్మిట్ చెయ్యొచ్చు అందుకని ఆగి పోయాను. నేను ఇక్కడ పని చేసుకుంటున్నా నా మనసు అంతా మన ఇంట్లో నే వుంది. నాన్న మావయ్య ఇద్దరు నేను పంపించిన స్వెటర్ లు వేసుకుంటున్నారా రాత్రి పొలం దగ్గర పొడుకునేప్పుడు? టార్చి లైట్ మర్చిపోవద్దని చెప్పు, నువ్వు మర్చిపోకుండా ప్రతి రోజు వెళ్ళేప్పుడు చూడు చేతి లో వుందో లేదో లైట్.

ఇక్కడ చాలా చలి గా వుంది. ఇంకా స్నో పడ లేదు కాని చలి మాత్రం విపరీతం గా వుంది. ఇక్కడ వాళ్ళ సంక్రాంతి నవంబర్ లో నే వస్తుంది. రెండు వారాల కితమే ఐపోయింది సంక్రాంతి ఇక్కడ. అరిసెలు, పొంగల్ తినలేదు కాని వీళ్ళు వండుకునే గిన్నెకోడి, మొక్కజొన్న పొత్తులు తిన్నాను. మా ప్రొఫెసర్ పిలిచింది అని చెప్పేను కదా భోజనానికి. ఈ రోజు పని ఐపోయింది ఇప్పుడే రూం కు వచ్చి తిని కూర్చున్నా నీకు వుత్తరం రాసి హోం వర్క్ చేసుకుందామని. నాకు తెలుసు నువ్వు నవ్వుతావు పెద్ద అయ్యాక కూడా ఇంకా హోంవర్క్ ఏమిటి బావా అని.

పద్దూ I miss you so much raa ఒక్కడినే కూర్చుని నీకు వుత్తరం వ్రాస్తుంటే నా మనసంతా నీ కాలి గజ్జెల సవ్వడిలో లీనమయ్యి నీవు సిగ్గు పడుతూ వాల్చిన నీ కనురెప్పల నీడలలో కలిసి ఏకమయినట్లుంది రా. అలాంటి నన్ను..... నా మీద అంత అపవాదు వేస్తావా? నిను వలచిన మనసుతో ఇంకొక ఆలోచన రాగలదనే వూహే నాకు అయిష్టం గా వుంది. తాత కు చెప్పు అమ్మాయి అంటే పడకింటి భోగ వస్తువు గా చూసి గుటకలు వేసే వాళ్ళ తరం నుంచి, స్త్రీ ని తోటి మనిషి గా మనసున్న ఒక అపురూప సంపద గా భావించే తరం వచ్చిందని. నువ్వు మన పెరడు లో వుసిరి చెట్టు పక్కన కూర్చుని రాసిన ఈ కాగితం ఎన్ని సుగంధాలను తోడు తెచ్చిందనుకున్నావు? నువ్వు చెప్పినవే కాదు... చెప్పని చెప్పలేని వూసుల మాలలను పెనవేసుకుని కాగితానికి అలముకున్నట్లున్నాయి సుగంధాలు.

హేమంత కాలాన ముకుళించుకున్న పద్మాలున్న కొలను లో విరిసిన పద్మపు శోభ చూడటానికై ముసిరిన భ్రమరాల మధ్య కోనేట మునిగి హైమవతి తప్పసు చేసిందట శివుడి కోసం. హేమంతాన మన వూరి చెరువు మీద పొగ మంచు పేర్చిన మబ్బు తెరలను, ఆ తెరల మధ్య సూరీడు కోసం వెతుకుతూ బిక్క మొఖం పెట్టిన పద్మాల పక్కన వయ్యారాల వొంపుతూ బిందె నింపే పద్మమొకటి కన్నుల ముందు మెదిలింది.

మంచి ఆలోచన పద్దు స్వేచ్చ కు కట్టివేయబడటానికి తేడా మన లక్ష్మి కు తెలుసా అని అడిగేవు. ప్రశ్న కు ప్రశ్న సమాధానం కాదు కాని చాలా మంది మనుష్యులకు తెలుసా? స్వేచ్చకు కట్టివేయబడటానికి మధ్య తేడా......ముఖ్యం గా ఆడవాళ్ళకు. తర తరాలు గా రక రకాలు గా కట్టివేయబడుతున్న స్త్రీ కు కట్టించుకున్న తాడు రంగు, నాణ్యత తో చూసి మురవటం చూస్తుంటే మరి నాకైతే ఆ తేడా తెలియదనే అనిపిస్తుంది. మనకే తెలియనప్పుడు ఇంక ఆవుకేమి తెలుస్తుంది చెప్పు. సమాజం లో తాడు పెద్ద ది గా చేసి ఒక గాడి లో తిప్పుతుంటే తిరిగే అందరికి అసలు తాడే లేని ఆ స్వేచ్చ ను అనుభవిస్తే కాని అంతకు ముందు చేసిన దాస్యపు నీచత్వం అర్ధం కాదు. కాని తాడు వదిలే దెవ్వరు, వదిలినా అర్ధం చేసుకునే మనః శరీరాలతో ఈ సమాజం మనగలదా వికృత రూపాలు ధరించకుండా.. హ్మ్.. ప్రశ్నలను దద్దోజనం తో కలిపి ధనుర్మాసపు నైవేద్యం గా రాముడికి పెట్టి కృష్ణయ్య గుండె లో కొలువైన దేవేరి తలపులను సమీక్షించుకుంటూ ఈ రోజుకు శెలవా మరి..

ఎప్పటికి నీ వాడు.