నేస్తం,
మనసు మూలల్లోకి తొంగి కూడా చూడనవసరం లేకుండానే నా హృదయం లో ఆలోచనను నా గొంతులోని పదాన్ని భావ నిర్దేశం నువ్వే చేసేవా అన్నట్లు అణువైనా మార్చకుండా చెప్పగల నా నేస్తమా... ఎక్కడ వున్నావు. ఏమై పోయావు ఎందుకంత దూరం వెళ్ళి పోయావు... నీలా నేను నీ మనసు చదవ గలిగే సామర్ధ్యం లేని దానిని అని నీకు తెలుసు కదా మరి తెలిసీ అన్నీ ఎప్పుడు పంచుకునే నీ కలం ఎందుకు అలా ఒక్క సారి మూగ నోము పట్టింది..
మర్చి పోయావా మనం కలిసి చేసుకున్న వాగ్ధానాలు... మనం కలిసి పరుగెత్తిన పూల తోటలు, వణికి పోతూ చేతి లో చేయి వేసుకుని దాటిన సమస్యల సముద్రాలు. ఒక్క రోజైనా.... ప్రయాణం లో ఎంత అలసట కలిగినా, నా బెదురు, భయం గమ్యాన్ని దూరం చేస్తున్నా నన్ను విసుక్కోకుండా నా ప్రతి అడుగులో తోడై నడిచిన నా మిత్రమా... ఎక్కడున్నావు.... నీ ఆచూకి కూడా అందనంత దూరానికి నన్ను ఇలా వదిలేసి పారిపోగల ధైర్యం నీకు ఎవరు ఇచ్చారు.. ఒక్క మాట చెప్పేవా, ఒక్కరోజైనా ఆగి ఆలోచించేవా నువ్వులేని ఈ ప్రపంచం నాకు ఏమవుతుందో...
సరే నా సంగతి వదిలెయ్ నేను లేకుండా నువ్వెలా వున్నావు? గుర్తు వుందా మనం మాస్టారి ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడు మాస్టారి జామ చెట్టు కింద కాయలు కోసుకుంటూ నువ్వు కింద కొమ్మకు వున్న జామకాయ కూడా చూసి కొయ్యమని అరుస్తుంటే, మాస్టారు కిందనే వుంది కోసుకోలేవా అమ్మా అని నవ్వితే ఏమన్నావు నువ్వు దానికి "మాస్టారు ఉమ దాని చేతితో తాకి చూసి కోస్తే కాని నాకు తృప్తి వుండదు, నా ఒక్క దాని అభిప్రాయం అభిప్రాయమే కాదు నా ఒక్క దాని జీవితం జీవితమే కాదు నా స్నేహితురాలు లేకుండా అని" గుర్తు వుందా, నా కంటి తో చూసి చెప్పకుండా జామకాయ మంచితనాన్నే నిర్ణయించలేని నువ్వు అంత పెద్ద నిర్ణయం నాకు చెప్పకుండా తీసుకుని నాకు తెలియకుండా ఎలా వెళ్ళిపోయావు.....
జీవితం లో వెనక్కి తిరిగి చూసుకుంటే ఒక్క సారి ఒక్కసారంటే ఒక్క సారి కూడా నువ్వు తోడు లేకుండా నన్ను నేను ఒంటరి గా చూసుకున్న ప్రత్యేక సంధర్బమే లేదు. గుర్తు వుందా చిన్నప్పుడు అమ్మ లేనప్పుడూ వంట ఇంట్లో దూరి హార్లిక్స్ బొక్కినప్పడు తెలివితక్కువ గా ఆ పొడి నేలమీద వేసి ఆ జిగురు తో పట్టుబడి పోయి తన్నులు తిన్న రోజులు... మావయ్య వాళ్ళతో కలిసి వీధి చివర సత్యం గారింట్లో మామిడికాయల దొంగతనానికి వెళితే నువ్వు వెనుక వుప్పు కారం పొట్లాలు ఎవ్వరికి కనపడకుండా గౌను జేబు లో దాచి తెచ్చేదానివి.
శలవులకు మావయ్య గారి ఇంటికి నిన్ను కూడా తీసుకుని వెళితే వాళ్ళ అమ్మాయి రమ ప్రేమ వ్యవహారం లో పెద్ద పుడింగి లా గా మద్యవర్తిత్వం చేసి వీపు చిట్ల గొట్టించుకున్నావు మీ అమ్మ తో... :-)
మీ దొడ్లో బొండు మల్లె పూల పొద పక్కన అదేమి చెట్టో కూడా నాకు ఇప్పుడు గుర్తు లేదు దాని కొమ్మల మీద ఎక్కి కూర్చుని శంకరాభరణం లో పాటలు చదివి/పాడి నా కర్ణపుటాలలో తుప్పు అంతా వదల గొట్టే దానివి... ఎవ్వరు వినే వారు కాదు కదా నేను తప్ప నీ పాటలు...
జ్యోతక్క ఆపరేషన్ టేబుల్ మీద చని పోయింది అని ఎంత ఏడ్చామో మర్చిపోయావా! ఏమైపోయివుంటుందే అక్క...... ఆ ప్రాణం ఎటు వెళ్ళి వుంటుందో ఇంక జీవితమంటే ఏమిటి మనం ఇలానే ఎప్పుడో చచ్చి పోతామా అని ఎంత వణికి పోయాము అమాయకత్వం తో వచ్చిన భయం తో... అప్పుడే మనం ఒట్టు పెట్టుకున్నాము గుర్తు వుందా మనలో ముందు ఎవరు చనిపోతే వాళ్ళు మిగతా వాళ్ళకు కనపడాలి పరిక్షలలో తెలియని ప్రశ్నలకు సమాధానాలు చెప్పాలి పుస్తకం చూసి వచ్చి అని కూడా ఒట్లు పెట్టుకున్నాము.
చదువుల పేరు తో దారులు వేరయ్యినా ఒక్కటన్నా ఒకరికి ఒకరం చెప్పుకోకుండా ఏరోజైనా వున్నామా? నా గుండెలో క్రిష్ణ నీ కళ్ళలో మెరిసి నచ్చాకే కదా అడుగు ముందుకు పడింది... నాకు నీ మీద ఎంత కోపం వస్తోందా తెలుసా చెంపలు పగల కొట్టాలనిపిస్తోంది... ఎదురు గా చూస్తూ నవ్వుతు వుంటావు... ఎక్కడున్నావు అని ఏడుస్తావు ఇక్కడే వుంటే అని నవ్వుతావు ... ఇంత మనసు లేని దానివైపోయావే నా కళ్ళ నుంచి కారే నీటి చుక్క ను చూసి కూడా నవ్వ గలుగుతున్నావు...అవును లే శరిరాన్ని వదిలేసేవు కదా మనసు కూడా దానితో వదిలేసి వుంటావు...
నువ్వు లేకుండా నాకు జీవితం లో స్నేహమనే పదం కు అర్ధం కూడా తోచటం లేదు... నువ్వు లేని జీవితమే స్నేహ రహితం గా వుంది... నువ్వు లేక సంతోషం సగమైనట్లుంది బాధేమో రెట్టింపైంది ....
మరణమంటే కధ ముగింపు కాదు ఒక కామా నే, కథ మళ్ళీ మొదలవుతుంది స్నేహమెన్నటికి దూరం కాదు అని మధు బాబు గారు చెపుతున్నా..... కన్నీటి తో మసకైన నా కళ్ళకు, దిగులు తో ఒంటరైన నా మన్సుకు ఆ కామానే ధుర్బరం గా వుంది... ప్రాణ స్నేహితురాలినని అనుకుందామంటే నువ్వెళ్ళి పోయావు నా ప్రాణమింకా వుంది,
ఈ జన్మ లో నన్ను మోసం చేసి 30 ఏళ్ళకే వదిలేసి వెళ్ళి పోయినట్లు ఇంక ఏ జన్మ కు చెయ్యక... అలా చేస్తే నీ జత పచ్చి.....
నన్ను వదిలి వెళ్ళిన నా ప్రియ నేస్తం అను కు ఆశ్రు నివాళులతో...
