ఆనందం ఆచూకి కోసం నా స్నేహితురాలి తపన...

నా స్నేహితురాలి పుట్టిన రోజు సంధర్బం గా తను రాసిన వుత్తరాన్ని తనకే అంతర్జాలం లో చూపిస్తున్నా.
జన్మదిన శుభాకాంక్షలతో.... తను కోరిన ఆనందం సదా తన సొంతమవ్వాలని కోరుకుంటు....


నేస్తమా,
అవును. ఏది? ఎక్కడ మనం కోల్పోతున్న అందమైన ఆ ఆనందం ఆచూకి? సగం పైగా దిగువ మద్య తరగతి కుటుంబాలున్న మా పల్లెలో అందరి మోము పై చిందులు వేసిన ఆ ఆనందం ఇప్పుడు ఎందరో శ్రీమంతుల్లో వెతికి చూసినా కనిపించదే? ముందుకు పరుగులు తీస్తున్నామనుకుంటూ వెనుకకు చేజారుతున్న ఆ స్వర్గాన్ని మనం బధ్ర పరుచుకునేది ఎలా?

ఒక్కొక్కరు ఒక్కొక్కలా నిర్వచించే ఆనందం.. ప్రతి మనిషి ఆరాటానికి మూలబిందువు ఈ ఆనందం.. మనమందరమూ పరితపించే ఆ ఆనందం ఎక్కడ వుంది? మనం ఎంతో ప్లాన్ చేసి వెళ్ళే వెకేషన్ లోనా... అప్పుడప్పుడు మనం కలిసే గెట్ టు గెదరు, బర్త్ డే, యానివర్సరీ లాంటి పార్టీస్ లోనా.. సంపాదించిన డబ్బులోనా... ఎచ్చీవ్ చేసిన సక్సెస్ లోనా.. నిజమే సుమా! వీటన్నిటిలో వెతికి చూస్తే చాలా ఆనందం కనపడుతోందే!! ఇలా కొంచం కొంచం గా అప్పుడప్పుడు వెదికిపట్టుకునే ఆనందం ప్రతి నిమిషం మన సొంతమైపోతే అదేనా భూతల స్వర్గం...

ఆర్ట్ ఆఫ్ లివింగ్ కోర్సులు, పెయిన్ మేనేజిమెంటు, బ్యాలెన్సింగ్ వర్క్ అండ్ లైఫ్, పెర్సనాలిటి డెవలప్మెంట్.. ఇలా ఎన్నో .. ఎన్నెన్నో.. వీటన్నిటి ఆఖరి మజిలి ఈ ఆనందం. అన్నీ వుండి మనమింకా స్ట్రెస్... స్ట్రెస్ అంటూ వున్నామంటే లోపం ఎక్కడ వుంది... వీటి పేర్లు కాదు కదా కనీసం తెలుగులో ఒక వాక్యం చదవటానికి కష్టపడి... కరెక్టు గా చదివేనా అని అడిగి మురిసి పోయిన అమ్మమ్మ ఎప్పుడు అంత హాయి గా, ఆనందం గా ఎలా వుండేది? ఆమెకు ఆర్ట్ ఆఫ్ లివింగ్ క్లాసులు ఎవరు భోదించారు...

పసిపాప లా నవ్వే ఆ తరానికి ఏదో మొహమాటం గా తప్పక నవ్వే ఈ తరానికి ఇంతటి అంతరం ఏమిటి? ఆలోచిస్తుంటే అప్పటికి ఇప్పటికి మన జీవన విధానంలో చోటు చేసుకున్న మార్పులు... పోగొట్టుకున్న అలవాట్లే కారణమేమో అనిపిస్తుంది. తర తరాలు గా వస్తున్న మన ఆచారాల్లో అలవాట్లలో క్షుణ్ణం గా పరిశీలిస్తే ఎన్నో కళలు ఎంతో స్ట్రెస్ రిలీఫ్.

టైం ఈజ్ మనీ అనుకునే మనకు మనం పోగొట్టుకున్న వాటి విలువ తెలిసేది ఎలా? టైము లేదని కొన్ని మరీ పాత కాలపు అలవాట్లని కొన్నీ, ఒడిదుడుకుల జీవితం లో కూడా మనసును వూరడించే మంచి అలవాట్లు మనం దూరం చేసుకున్నామా?

ప్రొద్దున్నే నిద్ర లేచి వాకిట్లో ఎంతో మెళకువగా ముగ్గు చక చకా వేసి .. అయ్యాక ఒక అడుగు వెనక్కి వేసి ముచ్చటగా ముగ్గును చూసి, పనులు తరుముతున్నాయన్నట్లు వంటింటిలోకి పరుగెట్టిన మన అమ్మ లో వున్నది ఆర్టిస్టే కదా!! ప్రతి రోజు తల దువ్వి జడ అల్లేప్పుడు, ఎప్పటికి వుండి పోయే శిల్పాన్ని తీర్చినంత ఓపిక గా అందం గా అల్లి.. ఏది ఇటు తిరుగు అని గడ్డం పట్టుకుని తిలకం దిద్ది ప్రేమ గా చూసే మన అమ్మ లో ఎంత ఓర్పు.. పూవులు మాల కట్టటం లో ఎంత నేర్పు.

ఏదో పండుగ అనో, ఆషాడం అనో చేతులకు, కాళ్ళకు గోరింటాకు పెట్టి, మల్లెపువ్వుల జడ అల్లీ, .... ఏవి మనకు మన పిల్లలకు ఆ అనుభూతులు.... మనకి ఏది ఆ ఆనందం? దేశం కాని దేశం... అవన్ని ఇక్కడ ఎలా అనుకుంటే పొరపాటే సుమా.. మన దేశం లో కూడా అవన్ని టైము వేస్టు పనులైపోయాయి. ఇప్పుడు అక్కడ కూడా ఇళ్ళ ముందు ఏదో వుంది అన్నట్లు వున్న ముగ్గు పనిమనిషి కి ఇంకో పని. వేకువఝామునే ప్రకృతి అందాన్ని ఆస్వాదిస్తూ వేసే ముగ్గు అందరిలోనూ వుండే కళాకారిణి కి ప్రొద్దున్నే అర్పించే నైవేద్యమేమో...

మనం స్పీడ్ యుగం లో వున్నాము. అలాంటి పనులన్నీ చేసే తీరికేది? అందరికి అదే ప్రాబ్లం... ప్రతి ఒక్కరు పరుగులు తీసే ఫారెస్ట్ గంప్ లే ... అలా పరిగెడుతూనే దారి పక్కనే వున్న రంగు రంగు పూవుల అందాన్ని ఆస్వాదిస్తూ... సుమ గంధాలను ఆఘ్రాణిస్తూ... పరుగెడితే.. గమ్యం చేరే సరికి ఆయాసం తో పాటు కొన్ని అనుభూతులు, ఆ అనుభూతులు మిగిల్చే ఆనందం మన సొంతం అవుతాయేమో ప్రయత్నం చేద్దామా? ఆ రంగు రంగుల పువ్వులు మన ఇంటి ముందు పూసిన రోజాలు కావచ్చు.. అందమైన ప్రకృతి కావచ్చు.. తెల్ల గా మెరిసే స్నో కావచ్చు, చిన్నారుల నవ్వులు కావచ్చు, చెప్పి నవ్వుకున్న జోక్ కావచ్చు.. ఇలా మనం మెచ్చే ఏదైనా...

హడావుడి గా స్కూల్ కు రెడీ అవుతుంటే ఎంచక్క గా స్కూలుకు వెళ్ళనక్కర్లేని రెండేళ్ళ బుజ్జి గాడు వాచ్చేవాడు, లంచ్ బాక్స్ లు సర్దుతూనో, తలలు దువ్వుతూనో పిల్లల అరుపులు నాన్న గారి విసుగుల మద్య కూడా ఒక గిన్నె లో మరమరాలో కారప్పూసో పోసి ఇచ్చే అమ్మలో ఎంత బ్యాలెన్సు!!

అది అందుకుని కళ్ళు మెరుస్తు నవ్వే బుజ్జి అతిధి మొహం చూస్తే కలిగే ఆనందం ఎంత ముద్దు గా వుండేది? అప్పటి వరకు త్వరగా కాని అంటూ విసుక్కున్న న్నాన్న గారు కూడా నవ్వుకుంటు ఏరా .. అప్పుడే ఆటలకు బయలుదేరేవా అంటూ ఎత్తుకుని ముద్దాడటం...

అదేనా మనం కోరుకునే స్ట్రెస్ మేనేజ్మెంట్. బుజ్జి అతిధులు బుడి బుడి నడకలతో తానుగా రాగలిగే పల్లెలో మనం లేక పోయినా ప్రతి నిత్యం మనలను మురిపించే ఉషోదయాన్ని ఒక్కసారి మనసారా పలకరిద్దామా? రొటీన్ గా మనం చేసే పనుల్లో కొంచం ఆనందాన్ని రంగరిద్దామా?

కృష్ణుడూదిన వేణు గానం

చిన్నా,
ఉభయకుశలోపరి అని మొదలు పెడదామా అంటే మరి అంత అబద్దం తోనా మొదలే అనిపించి ఆపేస్తున్నా! బాగున్నావా అని అడుగుతు మొదలు పెట్టాలంటే "నువ్వులేకుండానా" అని అడిగే నీ కళ్ళు గుర్తు వచ్చి కలం దానతట అదే ఆగిపోతోంది.. ఇలా ఏమి రాయాలా అనే మీమాంస తోనే వారాలు గడుస్తున్నాయి కాని నీకు రాయకూడదని కాదు రా...

రోజు లో 12 గంటలు ఆ ఆఫీసు వాడే తీసేసుకుంటాడా.. ఇంటికి వచ్చి తలుపు తెరుస్తూ అనుకుంటా
"మూసి మూయని తలుపు తెరిచేను మది తలపు విరిసి విరియని మొగ్గ చిక్కింది నా కురుల.... జాగేల నోయి నా చిన్ని క్రిష్ణా" అంటు రాగాలు తీస్తూ ఎదురు వస్తావని.. కాని ఎదురు గా శున్యం పక్కున నవ్వుతు ఎదురు వస్తుంది...

దాని మీదకు తాళాలు విసిరేసి కక్ష్య తీర్చు కుంటాను... నేను మొగవాడిని అనే అహంకారం నిలబెట్టుకుంటానికైనా
వచ్చే కన్నిటి చుక్క ను బలవంతం గా గుండె గోడలకు చెమ్మ గా అద్దేసి తదుపరి కార్య్క్రమానికి తయారు ఐపోతాను అసలు నాకేమి కానట్లు నువ్వనే వునికే నా జీవితం లో లేనట్లు...

నువ్వు అన్నట్లు ఒంటరి రాత్రి నా గొంతు తో తప్ప నా అసలు రూపం నీకు నేను ఎప్పటికి చూపించనేమో...... మరి నీ దృష్టి లో ఈ ఆరు అడుగుల దీరోదాత్తుడు నీ క్రిష్ణ అలానే వుండాలి కదా..

నాకు నీకు లా అంత పెద్ద వుత్తరం రాయటం రాదురా... అందులో నా మనసును అక్షరాలలో కూర్చటం అసలే రాదు... అబ్బ ఏమిటి చెయ్యి ఇలా చురుక్కుమంది.. వో ఫొటో లోనుంచే నీ చూపుల వేడి తట్టుకోలేక పోతున్నా.. సరే సరే మొదలు పెట్టకు రాస్తాను ప్రతి చిన్న విషయం రాస్తాను..

ఏమి వుంటుంది రా చెప్పటానికి కేపిటలిజానికి సోషలిజానికి తేడా కూడా తెలియని మేనేజర్, ఎక్కడ చూసినా పేరుకు పోయిన బ్యూరోక్రసి.... ఎక్కువ ఐన ఆర్ధిక మాంద్యం........ ఇప్పటికే వున్న బుద్ది మాంద్యానికి తోడు.....
సమస్య కు పరిష్కారం గాయానికి బేండ్ ఎయిడ్ కాదు సర్జరి అని తెలుసు కాని తెలియనట్లు నటిస్తారు మా ఒక్క ఆఫీస్ లో నే కాదు అంతా అదే పరిస్తితి...

ప్రపంచం అంతా ప్రేమ తో వెలుగుతోంది... ఆ ప్రేమ జ్యోతి జీవితాలను ప్రకాశం చేస్తుంది అంటారు నీ వంటి పిచ్చి వాళ్ళు నాకైతే ప్రపంచాన్ని మొత్తం స్వార్ధం, ఈగో నడిపిస్తున్నాయి అనిపిస్తుంది....
నిన్న ఆదివారం కదా రామక్రిష్ణా, ప్రకాష్ వాళ్ళు భోజనానికి పిలిచారు....

నిన్న పొద్దుటే వెళ్ళి కాసేపు టెన్నిస్ ఆడి తిని మద్యాన్నం రచనా గోష్టి లో కూర్చున్నాము .... నిన్నటి విషయం "ఆధునిక కవిత్వం/ రచన ల పైన టాగోర్ ప్రభావం" నువ్వు వుండి వుంటే బాగుండేది... ప్రత్యేకం గా నేను చొరబడి అభిప్రాయాలు చెప్పేంత తెలియదు కదా అందుకే వింటూ కూర్చున్నా...

అర్ధ రాత్రి ఇలా కూర్చుని నీకు వుత్తరం రాస్తున్నానా..... మద్యలో రేపు పొద్దుటే ఆఫీస్ లో మీటింగ్ లో ఆడవలసిన అబద్దాలు ఆలోచించుకుంటున్నా... ఇంతలొ ఎక్కడ నుంచి వచ్చిందో ఈ ఈగ ఒకటి నా చుట్టూతూ యెగురుతూ వుంది, చిరాకు గా వుంది ఇంత పెద్ద ఇంటి లో దానికి ఇంక చోటు ఎక్కడ దొరకనట్లు వచ్చి నా దుప్పటి , నా కంప్యూటర్ మీద వాలుతుంది ఏమిటి అని.
కొంచం శ్రద్ద పెట్టి దానిని ఒక్క దెబ్బ వేసి హరీ అనిపిద్దామా అనిపించింది మళ్ళీ అంతలోనే మనం ఒక సారి చేసుకున్న చీమ వేదాంతం చర్చ గుర్తు వచ్చింది...

ఈ ఈగ ను చంపి నేను పాపం మూట కట్టుకుంటానా అసలు ఈగ ను చంపితే పాపం వస్తుందా రాదా.. అప్పుడు మద్యాన్నం నేను తిన్న కోడి కూర రుచి గుర్తు వచ్చి అంతలోనే దిగులు వేసింది ఐతే ఆ కోడి ని చంపిన పాపం చలం గారి కథ లో లా ఈ దిగులు ఫడటం అనే శిక్ష తో పూర్తి అవుతుందా....

చిన్నా నీ ఆలోచనల జబ్బు నాకుకూడా పాకిందిరోయ్....

సావాసాల సుగంధం నాకు కూడా కొంచం అంటిందేమో గంధపు మాను ను నరికే గొడ్డలి కి కూడా ఆ సుగంధం అంటినట్లు... చూడు ఎంత పెద్ద వుత్తరం రాసేనో నేను...

నాకు ఈ వుత్తరాన్ని నీకు పంపాలని లేదు రా.. నేనే తీసుకు వచ్చి నీకు ఇచ్చి నువ్వు చదువుతు ......నవ్వుతు ..... అంతలోనే సగం కళ్ళు మూసి ఆలోచించే ఆ ఆనంద పారవశ్యపు ముద్ర ను ఎదురుగా నుంచుని చూసి ఈ నల్ల పిల్ల ప్రేమ ను ఇంత గా పొంద గలిగేను కదా అని నా అదృష్టానికి నేనే అబ్బురపడాలనిపిస్తొంది
కాని ఆ కోరిక ను మనం మళ్ళి కలిసేప్పటికి వాయిదా వేస్తూ... పంపిస్తున్నా చెలి ఈ వలపు తలపు ను నీ ప్రేమ సౌధం లోకి...