ఎడబాటుని జపిస్తూ...

నేస్తమా నా ప్రాణమా నీ లేఖ అందింది. వుహు కాదు కాదు నీ వూపిరి వినిపించింది ఆ లేఖ లో.... ఈ అధ్బుతమైన సాంకేతిక రంగం ఎంత విస్తరించి పోని... దానిని వుపయోగించుకుని నీ రూపం సదా నా కనుల ముందు ఖండాంతరాల నుంచి కూడా ఆవిష్కరింపచేయని... కాని

నా కృష్ణుడూదిన వేణు గానామృతం పదాల మధ్య వూపిరి తో కలిసి స్వరాలు గా.... వరాలు గా మారి... పదాల మద్య మెదులుతు... ఆ పదాలలో కృష్ణయ్య హృదయాన్ని కొంచెం కొంచెం గా అవిష్కరిస్తూ, అంతలోనే జలపాతమల్లే కన్నీటి సుడులలో తిప్పేస్తూ... గాఢమైన అనుభవాల సాంద్రత ను ఆ రాగాలకు దట్టిస్తూ..... జగాలన్నిటిని దాటిస్తూ..

వుహు ఆ అనుభవం... అనుభూతి కి సరి పరచ గల సాంకేతికత ఇంక రాలెదు రా బంగారం... ఐనా నిన్ను చూడటానికి ఇవి అన్ని ఎందుకు చెప్పు. ఒక్క సారి కనుల ఎదుట ప్రపంచం అంతా మాయమయ్యి మనసు ముందు నింగి ని సాగే నీలి మేఘం కోసం పరుగెడుతున్న అమ్మాయి ఆ అమ్మాయి ని మాత్రమే పట్టుకోవటానికి వెను వెంటే పరుగు తీస్తున్న అబ్బాయి నీ స్మృతి పధం లో మెదలరా...........

అంతలోనే నీలిమేఘపు మెరుపులను పూలమ్మి బుట్టలోని విరజాజుల వెలుగు ని కళ్ళల్లో దాచేసిన ఆ జంట కలిసి విశాల మైదానం లో ఎగరేస్తున్న పతంగులు కనపడవా... పతంగుల టప టప లలో కలిసిన గాలిని అందులోని చెమ్మ ను ఆర్ధ్రత గా మార్చి కళ్ళల్లో కన్నీటి పూలను కురిపిస్తు సెలవు తీసుకుంటున్న ఒక పిచ్చి ప్రేమ జంట నీ కళ్ళ ముందు మెదలటానికి ఈ కెమెరా లు ఎందుకు చెప్పు...

నీ వంకర టింకర అక్షరాలనే కోట్ల సార్లు చదువుకుంటు... ప్రతి అక్షరం లోని ఆనందాన్ని ఆవేశాన్ని ఆవేదనను చిన్న్ని రాగాలు గా వాటన్నిటిని కలిపి సాగే అనంత మోహన రాగం గా అంతర్లీనమయ్యే నీ వేణు గానాన్ని వినటం అనే అధ్బుతం ఒక్క వుత్తరం తోనే వస్తుంది ఫోన్ కాని కెమెరా లు కాని వుపయోగ పడ గలవా నువ్వే చెప్పు...

మనం యూనివర్సిటి గుల్ మొహర్ చెట్ల కింద ఆ పూల గుత్తు లను చూస్తూ వాన నీళ్ళ తో కలిసి పరుగెడుతున్న తంగేడు పూల ప్రవాహాన్ని ఆపటం కోసం దోసిళ్ళతో తీసి దాచిన నీళ్ళన్ని గుండె లోనికి చేరి ఒకటె రొద పెడుతున్నాయి రా ఎప్పుడు వస్తావు నువ్వు కలిసి వదిలేద్దాము మళ్ళీ ఆ ధారలను ప్రవాహం లోకి.... వాటిని విడతీసిన పాపమేమో మనం కూడా ఇలా ఎడబాటు ను సహిస్తూ యుగాలు గడుపుతున్నాము...