ప్రియమైన నీకు

ప్రియమైన నీకు ,
నువ్వు నేను వేరు కాదు అవును వేరు కానే కాదు మన వలపు తీవ కు వేరు లా ఎక్కడో అడుగున నేను ... చిరు కొమ్మ కు వేసిన చిగురు లా నువ్వు వేరు కానే కాదు కాని ఎప్పటికి వేరే వేరే నే.... కాని ఇద్దరం ఒకరు లేక ఇంకొకళ్ళం లేనే లేము ...చిత్రమైన మన జీవితం...... ఈ దేశపు వాతావరణం లానే.

ఇక్కడ బాగా చలి వచ్చేసింది .. కిందటి వారమైతే దాదాపు గా 2 అడుగుల మన్చు పడింది . అబ్బ తీసి తీసి చిరాకై పోయింది ..... ఈ 3 నెలలు పెద్ద శిక్ష అనుకో ఈ వూర్లో వుండటం ... మార్చ్ వచ్చేసరికి ఎందుకు రా బాబోయ్ ఈ జీవితం ఇంక ఎంత కాలం రా ఈ వూరిలో అనే వైరాగ్యం నెత్తి దాక ఎక్కి వుంటుంది అప్పుడు మొదలు అవుతుంది ప్రకృతి కరుణ మన మీద ... తలుచుకుంటేనే ఆ అందం ఈ మంచు జడులను చలి తుఫానులను వోర్చు కోవచ్చును ...

ఇలానే కాబోలు మన జీవితం లో కూడా ఆశ నడిపిస్తూ వుంటుంది ముందు జీవితం లో వసంతం ఎదురుచూస్తుంది కొంచం గా ఈ కష్టాల పరంపర ను ఎదుర్కుంటే అని.... :-) కానీ మన జీవితం లో మాత్రం ఎప్పటికి వస్తుందో ఆ వసంతం ... చూసి చూసి కళ్లు కాయలే కాచేను అని అదేదో పాత సినిమా లోలా పాట కూడా పాడు కోవాలో ఏమో ...

మన వూరిలో ఈ సరి కి బోలెడన్ని చేమంతులు కనకాంబరాలు , ముళ్ళ గొరింట , డిసెంబర్ పువ్వులు బోలెడన్ని పూస్తాయి కాదు .... పొద్దుట పొద్దుటే పారిజాతాలు ... నిత్య మల్లెలు... ఇవి కాక పున్నాగ పువ్వులు ఎలాను నిద్ర లేపుతాయి ... సాయింత్రమైతే విరజాజుల వానలు , చంద్ర కాంత పూల పలకరింపులు ప్రకృతి ఇచ్చే అదనపు బహుమతి అనుకో ... అబ్బ అవి అన్ని తలుచుకుంటే ఎంత బెంగ గా అనిపిస్తుందో ... వదిలేసి వచ్సెసేము కదా వాటిని అన్ని టిని .. పాపం మా దొడ్లో పూలన్నీ నేను ఇక్కడికి వచ్సెయ్యగానే ఎంత బెంగ పెట్టుకున్నాయో ....

అరె అంతలోనే అంత ఎర్ర గా చూస్తావేంటోయ్ ... నువ్వు బెంగ పెట్టుకోలేదు అని అన్నానా నేను ... ఎర్ర బారిన కళ్ళలో కలువ లు చూడు ఎలా పూచాయో వాటికోసమైనా చంద్రుడి నై నేను రానా ప్రతి రాత్రి నీ కలలో కి అని నన్ను ఓదారుస్తూ నీ కళ్ళలో వచ్చిన మంకెన్నలను నేను చూడలేదనుకుంటావు నువ్వు .... అసలు ఎందుకు దూరం అవ్వాలి మనము అని నేను పెట్టిన పేచీ కు చెప్పిన మాటే మళ్ళి మళ్ళీ వెయ్య సార్లు పరిస్థితులను వివరిస్తూ నా చేతి ని గట్టి గా పెనవేసిన నీ చేయి వణకటం నేను గమనించలేదు అనుకుంటావు నువ్వు .... ఇద్దరికీ తెలుసు మళ్ళీ మన జీవితం లో తిరిగి వసంతం ఎప్పుడో తెలియదు అని కాని ఇద్దరికీ తెలియనట్లు నటించాము అంతే ... చూసేవా అందుకే నేను ప్రతి రోజు నీకు వుత్తరం రాయను .. బాధ పెట్టేనా నా ప్రాణాన్ని .... ఏమి చెయ్యను కృష్ణా ఎంత నన్ను ఓదార్చుకున్నా నువ్వు లేవు నా పక్కన అనే ఆలోచన ఒక శీతల పవనమల్లె మనసును ఒణికిస్తుంది ఒక్కోసారి ..

వు...... సరే కాని మర్చి పోకుండా శని వారం శని వారం బిర్లా టెంపుల్ కు వెళుతున్నావా . నీ కోసం ఎదురుచూస్తూ ఆ పెద్ద రాయి మీద నేను కనపడక పోయినా నా మనసు ఆత్మా అంతా అక్కడే వుంటుంది నీ కోసం ఎదురుచూస్తూ ... నా శరీరం ఇక్కడ వున్నా ....

నిన్న రాం నారాయణ గారి ఇంట్లో చండీ హోమం ఐతే వెళ్ళెను ... చాలా బాగా చేసేరు ... ప్రకృతి ని చూస్తే ఎంత గౌరవం గా ఎంత భయం గా కూడా వుంటుంది కదు .. గాలి నేల నీరు నిప్పు ఆకాశం... వీటిలో ఆకాశం ఏమో తెలియదు కాని మిగతా 4 మూలాలను ను చూస్తుంటే ఎంతో గౌరవం గా కొంచం భయం గాను వుంటుంది ... అలా ప్రజ్వరిల్లే అగ్ని ... చిత్ర విచిత్ర పోకడలు పోతూ గాలి ని తోడు తీసుకుని అంతలో సందె కెంజాయి రంగు ఇంతలోనే దాని లో కలిపే నీలి మిశ్రమం .... ఒక్క నిమిషం లో వెలుగు రవ్వలు అంత లోనే వూపు తగ్గించి కలిసే చీకటి దివ్వెలు ...... ఎంత అందం గా వుంటుందో ఆ మంత్రాలు మనకు ఎలాను అర్ధం కావు కాని ఎంతో శ్రద్ద గా ఆ అగ్ని ని చూస్తూ అది చెప్పే వూసులు వింటూ .. అది పోయే పోకడలు చూస్తూ ఆశ్చర్య పోతూ .. ఆనందిస్తూ .... 4 గంటలు ఎలా గడిచాయో కూడా తెలియలేదు ....