ఆనందం ఆచూకి కోసం నా స్నేహితురాలి తపన...

నా స్నేహితురాలి పుట్టిన రోజు సంధర్బం గా తను రాసిన వుత్తరాన్ని తనకే అంతర్జాలం లో చూపిస్తున్నా.
జన్మదిన శుభాకాంక్షలతో.... తను కోరిన ఆనందం సదా తన సొంతమవ్వాలని కోరుకుంటు....


నేస్తమా,
అవును. ఏది? ఎక్కడ మనం కోల్పోతున్న అందమైన ఆ ఆనందం ఆచూకి? సగం పైగా దిగువ మద్య తరగతి కుటుంబాలున్న మా పల్లెలో అందరి మోము పై చిందులు వేసిన ఆ ఆనందం ఇప్పుడు ఎందరో శ్రీమంతుల్లో వెతికి చూసినా కనిపించదే? ముందుకు పరుగులు తీస్తున్నామనుకుంటూ వెనుకకు చేజారుతున్న ఆ స్వర్గాన్ని మనం బధ్ర పరుచుకునేది ఎలా?

ఒక్కొక్కరు ఒక్కొక్కలా నిర్వచించే ఆనందం.. ప్రతి మనిషి ఆరాటానికి మూలబిందువు ఈ ఆనందం.. మనమందరమూ పరితపించే ఆ ఆనందం ఎక్కడ వుంది? మనం ఎంతో ప్లాన్ చేసి వెళ్ళే వెకేషన్ లోనా... అప్పుడప్పుడు మనం కలిసే గెట్ టు గెదరు, బర్త్ డే, యానివర్సరీ లాంటి పార్టీస్ లోనా.. సంపాదించిన డబ్బులోనా... ఎచ్చీవ్ చేసిన సక్సెస్ లోనా.. నిజమే సుమా! వీటన్నిటిలో వెతికి చూస్తే చాలా ఆనందం కనపడుతోందే!! ఇలా కొంచం కొంచం గా అప్పుడప్పుడు వెదికిపట్టుకునే ఆనందం ప్రతి నిమిషం మన సొంతమైపోతే అదేనా భూతల స్వర్గం...

ఆర్ట్ ఆఫ్ లివింగ్ కోర్సులు, పెయిన్ మేనేజిమెంటు, బ్యాలెన్సింగ్ వర్క్ అండ్ లైఫ్, పెర్సనాలిటి డెవలప్మెంట్.. ఇలా ఎన్నో .. ఎన్నెన్నో.. వీటన్నిటి ఆఖరి మజిలి ఈ ఆనందం. అన్నీ వుండి మనమింకా స్ట్రెస్... స్ట్రెస్ అంటూ వున్నామంటే లోపం ఎక్కడ వుంది... వీటి పేర్లు కాదు కదా కనీసం తెలుగులో ఒక వాక్యం చదవటానికి కష్టపడి... కరెక్టు గా చదివేనా అని అడిగి మురిసి పోయిన అమ్మమ్మ ఎప్పుడు అంత హాయి గా, ఆనందం గా ఎలా వుండేది? ఆమెకు ఆర్ట్ ఆఫ్ లివింగ్ క్లాసులు ఎవరు భోదించారు...

పసిపాప లా నవ్వే ఆ తరానికి ఏదో మొహమాటం గా తప్పక నవ్వే ఈ తరానికి ఇంతటి అంతరం ఏమిటి? ఆలోచిస్తుంటే అప్పటికి ఇప్పటికి మన జీవన విధానంలో చోటు చేసుకున్న మార్పులు... పోగొట్టుకున్న అలవాట్లే కారణమేమో అనిపిస్తుంది. తర తరాలు గా వస్తున్న మన ఆచారాల్లో అలవాట్లలో క్షుణ్ణం గా పరిశీలిస్తే ఎన్నో కళలు ఎంతో స్ట్రెస్ రిలీఫ్.

టైం ఈజ్ మనీ అనుకునే మనకు మనం పోగొట్టుకున్న వాటి విలువ తెలిసేది ఎలా? టైము లేదని కొన్ని మరీ పాత కాలపు అలవాట్లని కొన్నీ, ఒడిదుడుకుల జీవితం లో కూడా మనసును వూరడించే మంచి అలవాట్లు మనం దూరం చేసుకున్నామా?

ప్రొద్దున్నే నిద్ర లేచి వాకిట్లో ఎంతో మెళకువగా ముగ్గు చక చకా వేసి .. అయ్యాక ఒక అడుగు వెనక్కి వేసి ముచ్చటగా ముగ్గును చూసి, పనులు తరుముతున్నాయన్నట్లు వంటింటిలోకి పరుగెట్టిన మన అమ్మ లో వున్నది ఆర్టిస్టే కదా!! ప్రతి రోజు తల దువ్వి జడ అల్లేప్పుడు, ఎప్పటికి వుండి పోయే శిల్పాన్ని తీర్చినంత ఓపిక గా అందం గా అల్లి.. ఏది ఇటు తిరుగు అని గడ్డం పట్టుకుని తిలకం దిద్ది ప్రేమ గా చూసే మన అమ్మ లో ఎంత ఓర్పు.. పూవులు మాల కట్టటం లో ఎంత నేర్పు.

ఏదో పండుగ అనో, ఆషాడం అనో చేతులకు, కాళ్ళకు గోరింటాకు పెట్టి, మల్లెపువ్వుల జడ అల్లీ, .... ఏవి మనకు మన పిల్లలకు ఆ అనుభూతులు.... మనకి ఏది ఆ ఆనందం? దేశం కాని దేశం... అవన్ని ఇక్కడ ఎలా అనుకుంటే పొరపాటే సుమా.. మన దేశం లో కూడా అవన్ని టైము వేస్టు పనులైపోయాయి. ఇప్పుడు అక్కడ కూడా ఇళ్ళ ముందు ఏదో వుంది అన్నట్లు వున్న ముగ్గు పనిమనిషి కి ఇంకో పని. వేకువఝామునే ప్రకృతి అందాన్ని ఆస్వాదిస్తూ వేసే ముగ్గు అందరిలోనూ వుండే కళాకారిణి కి ప్రొద్దున్నే అర్పించే నైవేద్యమేమో...

మనం స్పీడ్ యుగం లో వున్నాము. అలాంటి పనులన్నీ చేసే తీరికేది? అందరికి అదే ప్రాబ్లం... ప్రతి ఒక్కరు పరుగులు తీసే ఫారెస్ట్ గంప్ లే ... అలా పరిగెడుతూనే దారి పక్కనే వున్న రంగు రంగు పూవుల అందాన్ని ఆస్వాదిస్తూ... సుమ గంధాలను ఆఘ్రాణిస్తూ... పరుగెడితే.. గమ్యం చేరే సరికి ఆయాసం తో పాటు కొన్ని అనుభూతులు, ఆ అనుభూతులు మిగిల్చే ఆనందం మన సొంతం అవుతాయేమో ప్రయత్నం చేద్దామా? ఆ రంగు రంగుల పువ్వులు మన ఇంటి ముందు పూసిన రోజాలు కావచ్చు.. అందమైన ప్రకృతి కావచ్చు.. తెల్ల గా మెరిసే స్నో కావచ్చు, చిన్నారుల నవ్వులు కావచ్చు, చెప్పి నవ్వుకున్న జోక్ కావచ్చు.. ఇలా మనం మెచ్చే ఏదైనా...

హడావుడి గా స్కూల్ కు రెడీ అవుతుంటే ఎంచక్క గా స్కూలుకు వెళ్ళనక్కర్లేని రెండేళ్ళ బుజ్జి గాడు వాచ్చేవాడు, లంచ్ బాక్స్ లు సర్దుతూనో, తలలు దువ్వుతూనో పిల్లల అరుపులు నాన్న గారి విసుగుల మద్య కూడా ఒక గిన్నె లో మరమరాలో కారప్పూసో పోసి ఇచ్చే అమ్మలో ఎంత బ్యాలెన్సు!!

అది అందుకుని కళ్ళు మెరుస్తు నవ్వే బుజ్జి అతిధి మొహం చూస్తే కలిగే ఆనందం ఎంత ముద్దు గా వుండేది? అప్పటి వరకు త్వరగా కాని అంటూ విసుక్కున్న న్నాన్న గారు కూడా నవ్వుకుంటు ఏరా .. అప్పుడే ఆటలకు బయలుదేరేవా అంటూ ఎత్తుకుని ముద్దాడటం...

అదేనా మనం కోరుకునే స్ట్రెస్ మేనేజ్మెంట్. బుజ్జి అతిధులు బుడి బుడి నడకలతో తానుగా రాగలిగే పల్లెలో మనం లేక పోయినా ప్రతి నిత్యం మనలను మురిపించే ఉషోదయాన్ని ఒక్కసారి మనసారా పలకరిద్దామా? రొటీన్ గా మనం చేసే పనుల్లో కొంచం ఆనందాన్ని రంగరిద్దామా?